Poniższy kazus może mieć dla Ciebie znaczenie gdy chcesz przyznać dowolnego rodzaju nagrody/premię uznaniowe tylko niektórym z swoich pracowników.
Teza:
Pracodawca nie może nagradzać swoich pracowników zupełnie dowolnie, chociażby świadczeniem uznaniowym które nie posiada roszczeniowego charakteru.
Nagroda w rozumieniu art. 183a k.p jest wynagrodzeniem., w związku z czym nagroda jako świadczenie przyznawane pracownikowi także na podstawie uznania pracodawcy podlega regułą jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości.
Pracownik, któremu nagrody nie przyznano, może jej skutecznie dochodzić, jeżeli wykaże naruszenie przez pracodawcę zasad równego traktowania w zatrudnieniu.
Okoliczności sporu:
Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej odszkodowania pieniężnego na podstawie niewypłaconej premii rocznej za 2006 r. W ocenie powoda spełnił on wszystkie kryteria wymagane do przyznania bonusu - powód pracował przez cały rok 2 osiągając bardzo dobre wyniki pracy oraz za realizacje zaplanowanych zadań. Powoda i pozwanego łączyła umowa o pracę, która została rozwiązana na mocy porozumienia stron z dniem 28 lutego 2007 r., w związku z odmową udzielenia powodowi przez pozwaną urlopu bezpłatnego na odbycie studiów podyplomowych we Francji. Pozostali pracownicy, będący zatrudnieni na stanowiskach takich samych jak powód, otrzymali przedmiotową premię. Powód uznał, że nie przyznanie mu premii narusza art. 18³ k.p.
W odpowiedzi na pozew, pozwany podniósł, że praca powoda nie była efektywna oraz, że powód myślał już o zmianie pracy i rozpoczęciu studiów podyplomowych. Bonus przyznawany pracownikom był uznaniową nagrodą roczną, a nie premią. Nie jest także regulowany przez wewnętrzne przepisy panujące w pracodawcy, oraz nie został opisany w żadnej umowie pomiędzy powodem, a pozwaną. Nagrodę taką pracownik nabywał dopiero w momencie przyznania mu jej przez pracodawcę. W ocenie pozwanej nieprzyznanie bonusu powodowi nie naruszało artykułów kodeksu pracy, a w szczególności zasady równouprawnienia pracowników, zdaniem pozwanego, pracownicy, którzy bonus otrzymali, byli w minionym roku ocenieni jako bardziej przydatni dla pozwanej oraz wykazali większe zaangażowanie w pracy.[1]
Rozstrzygnięcie:
W rozstrzygnięciu postępowania stwierdzono, że powód - chcąc dochodząc zasądzenia od pozwanej uznaniowej nagrody rocznej powołując się na naruszenie zakazu dyskryminacji zobowiązany jest do wykazania, że spełniał każdą z wymienionych w art. 183a § 1 k.p. cech istotnych w takim samym stopniu jak inni pracownicy zatrudnieni w tym samym dziale (departamencie), którzy otrzymali nagrody roczne (bonusy), a mimo to został potraktowany w sferze przyznania mu nagrody gorzej od innych. Powód nie wykazał, iż został pominięty przy przyznawaniu nagród z którejś z przyczyn dyskryminacji przewidzianych w art. 113 i art. 183a §1 k.p. co spowodowało uniemożliwienie zasadności roszczenia w oparciu o powyższe artykuły kodeksu pracy. Dopiero w razie skutecznego przeprowadzenia tego rodzaju dowodu (wykazania, że doszło do dyskryminacji powoda z jednej z przyczyn wymienionych w art. 113 k.p. lub art. 183a § 1 k.p.), pozwana musiałaby wykazać, że różnicując sytuację zarobkową powoda i innych pracowników kierowała się racjonalnymi i sprawiedliwymi kryteriami owej dyferencjacji (art. 183b § 1 k.p. in fine). [2]
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy: Dz.U.2022.1510 t.j.
--
[1] Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2011 r., (sygn. akt II PK 169/10)
[2] ibidem
