Kiedy i jak mikro przedsiębiorca może dokonywać zwrotu towaru?

Dyrektywa Omibus

Od 1 stycznia 2023 r. w polskim porządku prawnym obowiązuje dyrektywa Omnibus - tj. dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/771 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów, zmieniającą rozporządzenie (UE) 2017/2394 oraz dyrektywę 2009/22/WE i uchylającą dyrektywę 1999/44/WE. Dyrektywa wprowadza rewolucyjne zmiany w sprzedaży internetowej, które dotyczą również zwrotu towarów zakupionych przez mikroprzedsiębiorców, wobec czego wielu przedsiębiorców jest zobligowanych do zaktualizowania regulaminów sprzedaży.

 

Definicja mikroprzedsiębiorcy

Określona przez ustawodawcę kategoria mikroprzedsiębiorcy odnosi się do podmiotów, które spełniają łącznie dwie przesłanki: po pierwsze, mikroprzedsiębiorca musiał zatrudniać średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz musiał jednocześnie osiągnąć roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro. Zaliczamy do nich także osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2023 r. art. 7aa Ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (dalej: „Ustawa”):

Przepisy dotyczące konsumenta zawarte w rozdziałach 4, 5a i 5b stosuje się do osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie ma ona dla tej osoby charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, udostępnionego na podstawie przepisów o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Oznacza to, że jeżeli mikroprzedsiębiorca, zawiera umowę bezpośrednio związaną z jego działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie ma ona dla tej osoby charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, jest traktowany jak konsument.

Mikroprzedsiębiorca może dokonywać nabycia towarów poza siedzibą przedsiębiorstwa zbywcy w następujących przypadkach:

• nabycie towarów jako konsument na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta,
• nabycie towarów od ich producenta poza jego lokalem (mikro przedsiębiorca nabywa towary od ich producenta w drodze np. umowy zawartej i realizowanej w trakcie giełdy, targów lub wystawy),
• nabycie towarów na zasadzie sprzedaży przygodnej (na przykład na skutek uniemożliwiającego dalszą jazdę wypadku komunikacyjnego samochodu dostawczego wiozącego produkty żywnościowe, przedsiębiorca decyduje się je zbyć na miejscu, lokalnym przedsiębiorcom, tak, aby zminimalizować straty),
• nabycie towarów od przedsiębiorcy, który dokonuje zbycia nie swoich produktów, lecz składników majątkowych swojego przedsiębiorstwa (przykładowo może dotyczyć to nabywania przez mikro przedsiębiorcę po okazyjnej cenie wyposażenia biurowego, które jest wycofywane z użytku z innego przedsiębiorstwa).      

 

Zwrot towaru przez mikroprzedsiębiorcę

Aby dokonać zwrotu towarów nabytych poza siedzibą przedsiębiorstwa, konieczne jest zastosowanie odpowiednich do tego podstaw prawnych. W pierwszym przypadku mikroprzedsiębiorcy będą przysługiwały prawa konsumenta, ponieważ będzie nabywał towary jako konsument na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa. Te uprawnienia będą przysługiwały mikroprzedsiębiorcy – konsumentowi co do zasady niezależnie od tego, czy towar będzie zgodny z umową czy będzie wadliwy. W przypadku zorientowania się, że towar kupiony poza lokalem przedsiębiorstwa jest wadliwy i w zależności od oceny, co byłoby korzystniejsze dla konsumenta będzie on mógł, albo skorzystać z uprawnień z rękojmi za wady towaru (jako konsument), albo będzie mógł go zwrócić odstępując od umowy w trybie przepisów ustawy o prawach konsumenta w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy.

W pozostałych przypadkach mikroprzedsiębiorca, chcący dokonać zwrotu towarów, które nabył poza siedzibą przedsiębiorstwa, będzie się opierał na ogólnych przepisach Kodeksu cywilnego, przewidujących odpowiedzialność sprzedawcy z tytułu rękojmi za wady (przepisy art. 556 – art. 576 Kc) lub gwarancji przy uwzględnieniu modyfikacji w umowie.

 

Przedsiębiorca jako konsument

Ustawa o prawach konsumenta reguluje zasady i tryb zawierania z konsumentem umowy na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa (art. 1 pkt. 2). Zgodnie z art. 2 pkt. 2) ustawy przez umowę zawarta poza lokalem przedsiębiorstwa rozumie się umowę z konsumentem zawartą:

• przy jednoczesnej fizycznej obecności stron w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy,
• w wyniku przyjęcia oferty złożonej przez konsumenta w okolicznościach, o których mowa w lit. a,
• w lokalu przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy lub za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio po tym, jak nawiązano indywidualny i osobisty kontakt z konsumentem w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy, przy jednoczesnej fizycznej obecności stron,
• podczas wycieczki zorganizowanej przez przedsiębiorcę, której celem lub skutkiem jest promocja oraz zawieranie umów z konsumentami,
•  podczas pokazu zorganizowanego przez przedsiębiorcę, w którym uczestniczy zaproszona bezpośrednio lub pośrednio określona liczba konsumentów, w którego trakcie ma miejsce promocja, składanie ofert sprzedaży lub sprzedaż towarów lub usług, bez względu na to, czy został na niego zorganizowany transport;

 

Odstąpienie od umowy przez przedsiębiorcę

Zgodnie z brzmieniem art. 27 ustawy, konsument, który zawarł umowę na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, może w terminie 14 dni odstąpić od niej bez podawania przyczyny i bez ponoszenia kosztów, z wyjątkiem kosztów określonych w art. 33, art. 34 ust. 2 i art. 35. Jeżeli konsument zawarł umowę poza lokalem przedsiębiorstwa podczas nieumówionej wizyty przedsiębiorcy w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta albo wycieczki, termin do odstąpienia od umowy wynosi 30 dni.

Należy pamiętać, iż zgodnie z art. 38 ustawy, prawo odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość nie przysługuje konsumentowi w odniesieniu do umów:

1)       o świadczenie usług, za które konsument jest zobowiązany do zapłaty ceny, jeżeli przedsiębiorca wykonał w pełni usługę za wyraźną i uprzednią zgodą konsumenta, który został poinformowany przed rozpoczęciem świadczenia, że po spełnieniu świadczenia przez przedsiębiorcę utraci prawo odstąpienia od umowy, i przyjął to do wiadomości;

2)        w której cena lub wynagrodzenie zależy od wahań na rynku finansowym, nad którymi przedsiębiorca nie sprawuje kontroli, i które mogą wystąpić przed upływem terminu do odstąpienia od umowy;

3)       w której przedmiotem świadczenia jest towar nieprefabrykowany, wyprodukowany według specyfikacji konsumenta lub służący zaspokojeniu jego zindywidualizowanych potrzeb;

4)       w której przedmiotem świadczenia jest towar ulegający szybkiemu zepsuciu lub mający krótki termin przydatności do użycia;

5)        w której przedmiotem świadczenia jest towar dostarczany w zapieczętowanym opakowaniu, którego po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, jeżeli opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu;

6)       w której przedmiotem świadczenia są towary, które po dostarczeniu, ze względu na swój charakter, zostają nierozłącznie połączone z innymi towarami;

7)       w której przedmiotem świadczenia są napoje alkoholowe, których cena została uzgodniona przy zawarciu umowy sprzedaży, a których dostarczenie może nastąpić dopiero po upływie 30 dni i których wartość zależy od wahań na rynku, nad którymi przedsiębiorca nie ma kontroli;

8)       w której konsument wyraźnie żądał, aby przedsiębiorca do niego przyjechał w celu dokonania pilnej naprawy lub konserwacji; jeżeli przedsiębiorca świadczy dodatkowo inne usługi niż te, których wykonania konsument żądał, lub dostarcza towary inne niż części zamienne niezbędne do wykonania naprawy lub konserwacji, prawo odstąpienia od umowy przysługuje konsumentowi w odniesieniu do dodatkowych usług lub towarów;

9)       w której przedmiotem świadczenia są nagrania dźwiękowe lub wizualne albo programy komputerowe dostarczane w zapieczętowanym opakowaniu, jeżeli opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu;

10)   o dostarczanie dzienników, periodyków lub czasopism, z wyjątkiem umowy o prenumeratę;

11)   zawartej w drodze aukcji publicznej;

12)   o świadczenie usług w zakresie zakwaterowania, innych niż do celów mieszkalnych, przewozu towarów, najmu samochodów, gastronomii, usług związanych z wypoczynkiem, wydarzeniami rozrywkowymi, sportowymi lub kulturalnymi, jeżeli w umowie oznaczono dzień lub okres świadczenia usługi;

13)   o dostarczanie treści cyfrowych niedostarczanych na nośniku materialnym, za które konsument jest zobowiązany do zapłaty ceny, jeżeli przedsiębiorca rozpoczął świadczenie za wyraźną i uprzednią zgodą konsumenta, który został poinformowany przed rozpoczęciem świadczenia, że po spełnieniu świadczenia przez przedsiębiorcę utraci prawo odstąpienia od umowy, i przyjął to do wiadomości, a przedsiębiorca przekazał konsumentowi potwierdzenie, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 albo art. 21 ust. 1;

14)   o świadczenie usług, za które konsument jest zobowiązany do zapłaty ceny, w przypadku których konsument wyraźnie zażądał od przedsiębiorcy, aby przyjechał do niego w celu dokonania naprawy, a usługa została już w pełni wykonana za wyraźną i uprzednią zgodą konsumenta.

Przed dokonaniem zwrotu towarów ten, kto towary nabył jako konsument poza lokalem przedsiębiorstwa, powinien złożyć, zgodnie z art. 30 ustawy, przedsiębiorcy oświadczenie o odstąpieniu od umowy (art. 30 ustawy). Oświadczenie można złożyć na formularzu, którego wzór stanowi załącznik nr 2 do ustawy. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie oświadczenia przed jego upływem.

Jeżeli przedsiębiorca zapewnia możliwość złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy drogą elektroniczną, konsument może także odstąpić od umowy:

• przy wykorzystaniu wzoru formularza odstąpienia od umowy, stanowiącego załącznik nr 2 do ustawy o prawach konsumenta;
• przez złożenie oświadczenia na stronie internetowej przedsiębiorcy.

 

Formularz odstąpienia od umowy

Przedsiębiorca ma obowiązek niezwłocznie przesłać konsumentowi na trwałym nośniku potwierdzenie otrzymania oświadczenia o odstąpieniu od umowy złożonego w sposób, o którym mowa drogą elektroniczną.

Załącznik nr 2 do ustawy - Formularz odstąpienia od umowy

powinien zawierać dane i posiadać następujące brzmienie:

– Adresat [w tym miejscu przedsiębiorca powinien wpisać nazwę przedsiębiorcy, pełny adres pocztowy oraz, o ile są dostępne, numer faksu i adres e-mail]

– Ja/My(*) niniejszym informuję/informujemy(*) o moim/naszym odstąpieniu od umowy sprzedaży następujących rzeczy(*)

umowy dostawy następujących rzeczy(*) umowy o dzieło polegającej na wykonaniu następujących rzeczy(*)/o świadczenie

następującej usługi(*)

– Data zawarcia umowy(*)/odbioru(*)

– Imię i nazwisko konsumenta(-ów)

– Adres konsumenta(-ów)

– Podpis konsumenta(-ów) (tylko jeżeli formularz jest przesyłany w wersji papierowej)

– Data

(*) Niepotrzebne skreślić.

Po złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od umowy, mikroprzedsiębiorca powinien dokonać zwrotu rzeczy. Z praktycznego punktu widzenia należałoby rekomendować uzgodnienie z przedsiębiorcą zwrotu tej rzeczy – przykładowo, że w określonej dacie zwróci ją w wybranym lokalu przedsiębiorcy. W takim wypadku zasadnym byłoby podpisanie na miejscu protokołu zwrotu, z którego by wynikało w jakim stanie rzecz jest zwrócona, celem uniknięcia wątpliwości co do jej stanu.

 

Oświadczenie o odstąpieniu od umowy

Zgodnie z doktryną dopuszcza się zwrot rzeczy równocześnie z odstąpieniem od umowy. Uwzględniając brzmienie art. 30 ustawy, samo odesłanie rzeczy należy traktować jako skuteczne odstąpienie per facta concludentia (oświadczenie woli wyrażone w sposób dorozumiany, nawet bez użycia słów), byleby nastąpiło w terminach przewidzianych ustawą. Jeżeli przedsiębiorca ma kilka adresów przedsiębiorstwa lub lokali sprzedaży (przykładowo sklepy sieciowe) i nie wskazał miejsca zwrotu rzeczy, konsumentowi przysługuje prawo wyboru miejsca, w którym dokona zwrotu. W związku z brzmieniem art. 97 Kc, zgodnie z którym osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonania czynności prawnych, które zazwyczaj są dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa, zwrot w lokalu przedsiębiorcy należy uznać za skuteczny. Jeżeli jednak przedsiębiorca wskazał adres, pod który należy dostarczyć zwracaną rzecz, a konsument mimo to zwrócił ją w innym lokalu lub miejscu prowadzenia działalności przez przedsiębiorcę, zwrot i odstąpienie są skuteczne. Dlatego też należałoby rekomendować – w miarę możliwości – porozumienie się przez konsumenta z przedsiębiorcą, któremu jest zwracany towar.

Należy pamiętać, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt: I CSK 203/16, Legalis:

I. „Dorozumiane złożenie oświadczenia woli przez określone zachowanie się konsumenta, zwłaszcza w postaci jego milczenia może być uznane za oświadczenie woli tylko wtedy, gdy na to pozwala przepis prawa, strony się tak umówią, oraz gdy stosunek umowny przedsiębiorcy z konsumentem ma być kontynuowany na takich samych warunkach jak dotychczasowe, uzgodnione wcześniej między stronami, z zachowaniem ich równorzędności jako kontrahentów umowy. Taki wniosek wynika pośrednio z art. 3853 pkt 18 KC uznającego za klauzulę niedozwoloną postanowienie umowne dotyczące przedłużenia umowy zawartej na czas oznaczony z konsumentem, gdy nie ma on wystarczającego terminu na wypowiedzenie się.

II. W stosunkach między przedsiębiorcą a konsumentem złożenie przez konsumenta oświadczenia woli w sposób dorozumiany może być uznane za skuteczne tylko wtedy, gdy przewiduje to ustawa lub umowa.

III. Zasadą w stosunkach umownych między przedsiębiorcą a konsumentem jest wyraźny sposób składania oświadczeń woli przez konsumenta. Dorozumiane złożenie oświadczenia woli przez określone zachowanie się konsumenta, zwłaszcza w postaci jego milczenia, może być uznane za oświadczenie woli tylko wtedy, gdy na to pozwala przepis prawa, strony się tak umówią oraz gdy stosunek umowny przedsiębiorcy z konsumentem ma być kontynuowany na takich samych warunkach, jak dotychczasowy, uzgodniony wcześniej między stronami, z zachowaniem ich równorzędności jako kontrahentów umowy.”

Przedsiębiorca powinien zadbać ze szczególną ostrożnością o prawidłowe i jednoznaczne określenie praw i obowiązków stron czynności prawnej, tak aby móc dochodzić odpowiedzialności za niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania przez kontrahenta. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie - I Wydział Cywilny z dnia 3 czerwca 2016 r., sygn. akt: I ACa 902/15, Legalis, skoro modyfikacja odpowiedzialności z tytułu rękojmi może być dokonana jedynie w umowie, to oznacza, że wykluczone jest domniemanie zmian w tym zakresie. W sytuacji, gdy jedyny przewidziany przez strony zakres rozszerzenia odpowiedzialności wykonawcy z tytułu rękojmi dotyczy wydłużenia okresu jej obowiązywania, nie zaś objęcia okresu rękojmi zastrzeżeniami dotyczącym gwarancją dobrego i terminowego wykonania umowy, a w konsekwencji uzależnienia zwrotu drugiej części kaucji gwarancyjnej nie tylko od upływu okresu gwarancji, ale także okresu rękojmi, to gdyby taka była wola obu stron umowy, to stosowne regulacje w tym zakresie, powinna w sposób jasny przewidywać umowa.

 

Mikroprzedsiębiorca nabywający określone składniki majątkowe „na firmę”, czyli w zakresie swojej działalności gospodarczej powinien również mieć świadomość, że aby ich koszt mógł być uznany za koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, powinien pozostawać w związku z prowadzoną działalnością. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 14 listopada 2012 r. ITPB1/415-898/12/AD, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

 

Udokumentowanie wydatku

Należy również pamiętać o konieczności prawidłowego udokumentowania faktu poniesienia wydatku. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 kwietnia 2017 r., sygn. akt: II FSK 755/15, brak udokumentowania poniesienia wydatków, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, rzetelnym, kompletnym i wolnym od błędów dowodem księgowym uniemożliwia uznanie takiego wydatku za koszt uzyskania przychodów. Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest przede wszystkim zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towarów i usług, u konkretnego sprzedawcy, wykazanego w fakturze, za konkretną cenę, ale ponadto odpowiednie udokumentowanie tej operacji.

Należy podkreślić, że od 1 stycznia 2023 r. do Ustawy o prawach konsumenta wprowadzono nowy rozdział 5a dotyczący uprawnień przysługujących w przypadku braku zgodności towaru z umową. Powyższy rozdział zastępuje uprawnienia z tytułu niezgodności towaru z umową i reklamacji uregulowanych w Kodeksie cywilnym, bowiem w razie braku zgodności towaru z umową konsumentowi przysługują uprawnienia określone w przedmiotowym rozdziale. Do umów zobowiązujących do przeniesienia własności towaru na konsumenta, w tym w szczególności umów sprzedaży, umów dostawy oraz umów o dzieło będące towarem, nie stosuje się przepisów księgi trzeciej tytułu XI działu II ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.

Zgodnie z brzmieniem art. 43c Ustawy, przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za brak zgodności towaru z umową istniejący w chwili jego dostarczenia i ujawniony w ciągu dwóch lat od tej chwili, chyba że termin przydatności towaru do użycia, określony przez przedsiębiorcę, jego poprzedników prawnych lub osoby działające w ich imieniu, jest dłuższy. Domniemywa się, że brak zgodności towaru z umową, który ujawnił się przed upływem dwóch lat od chwili dostarczenia towaru, istniał w chwili jego dostarczenia, o ile nie zostanie udowodnione inaczej lub domniemania tego nie można pogodzić ze specyfiką towaru lub charakterem braku zgodności towaru z umową. Przedsiębiorca przy tym nie może powoływać się na upływ terminu do stwierdzenia braku zgodności towaru z umową określonego powyżej, jeżeli brak ten podstępnie zataił.

W odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi, przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za brak zgodności z umową treści cyfrowej lub usługi cyfrowej dostarczanych w sposób ciągły, który wystąpił lub ujawnił się w czasie, w którym zgodnie z umową miały być dostarczane. Czas ten nie może być krótszy niż dwa lata od chwili dostarczenia towaru z elementami cyfrowymi. Domniemywa się, że brak zgodności treści cyfrowej lub usługi cyfrowej z umową wystąpił w tym czasie, jeżeli w tym czasie się ujawnił.      

 

Zgodność towaru z umową

Towar jest zgodny z umową, jeżeli zgodne z umową pozostają w szczególności jego:

• opis, rodzaj, ilość, jakość, kompletność i funkcjonalność, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi - również kompatybilność, interoperacyjność i dostępność aktualizacji;
•  przydatność do szczególnego celu, do którego jest potrzebny konsumentowi, o którym konsument powiadomił przedsiębiorcę najpóźniej w chwili zawarcia umowy i który przedsiębiorca zaakceptował.

 

Ponadto towar, aby został uznany za zgodny z umową, musi:

• nadawać się do celów, do których zazwyczaj używa się towaru tego rodzaju, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, norm technicznych lub dobrych praktyk;
• występować w takiej ilości i mieć takie cechy, w tym trwałość i bezpieczeństwo, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi - również funkcjonalność i kompatybilność, jakie są typowe dla towaru tego rodzaju i których konsument może rozsądnie oczekiwać, biorąc pod uwagę charakter towaru oraz publiczne zapewnienie złożone przez przedsiębiorcę, jego poprzedników prawnych lub osoby działające w ich imieniu, w szczególności w reklamie lub na etykiecie, chyba że przedsiębiorca wykaże, że:
• nie wiedział o danym publicznym zapewnieniu i oceniając rozsądnie, nie mógł o nim wiedzieć,
• przed zawarciem umowy publiczne zapewnienie zostało sprostowane z zachowaniem warunków i formy, w jakich publiczne zapewnienie zostało złożone, lub w porównywalny sposób,
• publiczne zapewnienie nie miało wpływu na decyzję konsumenta o zawarciu umowy;
• być dostarczany z opakowaniem, akcesoriami i instrukcjami, których dostarczenia konsument może rozsądnie oczekiwać;
• być takiej samej jakości jak próbka lub wzór, które przedsiębiorca udostępnił konsumentowi przed zawarciem umowy, i odpowiadać opisowi takiej próbki lub takiego wzoru.

 

Uprawnienia konsumenta w przypadku braku zgodności z umową

Uprawnienia konsumenta przysługujące w przypadku braku zgodności towaru z umową reguluje art. 43d Ustawy. Zgodnie z jego treścią, jeżeli towar jest niezgodny z umową, konsument może żądać jego naprawy lub wymiany. Przedsiębiorca może dokonać wymiany, gdy konsument żąda naprawy lub przedsiębiorca może dokonać naprawy, gdy konsument żąda wymiany, jeżeli doprowadzenie do zgodności towaru z umową w sposób wybrany przez konsumenta jest niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy. Jeżeli naprawa i wymiana są niemożliwe lub wymagałyby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy, może on odmówić doprowadzenia towaru do zgodności z umową. Przy ocenie nadmierności kosztów dla przedsiębiorcy uwzględnia się wszelkie okoliczności sprawy, w szczególności znaczenie braku zgodności towaru z umową, wartość towaru zgodnego z umową oraz nadmierne niedogodności dla konsumenta powstałe wskutek zmiany sposobu doprowadzenia towaru do zgodności z umową.

 

Roszczenia w przypadku odstąpienia od umowy

Przedsiębiorca dokonuje naprawy lub wymiany w rozsądnym czasie od chwili, w której przedsiębiorca został poinformowany przez konsumenta o braku zgodności z umową, i bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta, uwzględniając specyfikę towaru oraz cel, w jakim konsument go nabył. Koszty naprawy lub wymiany, w tym w szczególności koszty opłatpocztowych, przewozu, robocizny i materiałów, ponosi przedsiębiorca.

Konsument udostępnia przedsiębiorcy towar podlegający naprawie lub wymianie.         Przedsiębiorca odbiera od konsumenta towar na swój koszt.

Jeżeli towar został zamontowany przed ujawnieniem się braku zgodności towaru z umową, przedsiębiorca demontuje towar oraz montuje go ponownie po dokonaniu naprawy lub wymiany albo zleca wykonanie tych czynności na swój koszt.

Konsument nie jest zobowiązany do zapłaty za zwykłe korzystanie z towaru, który następnie został wymieniony.

Jeżeli towar jest niezgodny z umową, konsument może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od u[mowy, gdy:

1) przedsiębiorca odmówił doprowadzenia towaru do zgodności z umową,

2) przedsiębiorca nie doprowadził towaru do zgodności z umową,

3) brak zgodności towaru z umową występuje nadal, mimo że przedsiębiorca próbował doprowadzić towar do zgodności z umową;

4) brak zgodności towaru z umową jest na tyle istotny, że uzasadnia obniżenie ceny albo odstąpienie od umowy bez uprzedniego skorzystania ze środków ochrony,

5) z oświadczenia przedsiębiorcy lub okoliczności wyraźnie wynika, że nie doprowadzi on towaru do zgodności z umową w rozsądnym czasie lub bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta.

Obniżona cena musi pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość towaru niezgodnego z umową pozostaje do wartości towaru zgodnego z umową. Przedsiębiorca zwraca konsumentowi kwoty należne wskutek skorzystania z prawa obniżenia ceny niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania oświadczenia konsumenta o obniżeniu ceny.

Wpisz nasz KRS 0000318482 w deklaracji podatkowej PIT.

Stan prawny na dzień: 31 stycznia 2023 r.

Podstawa prawna:

1. Ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2759 z późn. zm.).
2. K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 30, Warszawa 2022