Reprezentacja i reklama w podatkach dochodowych

Jedną z podstawowych przesłanek wyboru środków marketing, wprowadzenia i promowania produktu, usługi na rynku jest koszt i związane z nim skutki podatkowe zarówno dla reklamodawcy, jak i reklamobiorcy. Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą ponoszą szereg wydatków dotyczących działań marketingowych, a w tym reprezentacji i reklamy. Rozróżnienie pojęć „reprezentacja" i „reklama" jest istotne, gdyż wpływa na właściwą kwalifikację wydatków poniesionych na te cele, na gruncie ustaw o podatku dochodowym. Wydatki na reklamę stanowią bowiem koszty uzyskania przychodów, natomiast wydatki na reprezentację kosztów takich nie stanowią. Rozróżnienie przedmiotowych pojęć niejednokrotnie sprawia podatnikom problemy i może być przedmiotem sporów z organami podatkowymi, jak i usługodawcami co do przedmiotu, formy i zakresu świadczenia. Pomocne w ich rozwiązaniu mogą okazać się interpretacje tych pojęć dokonane przez organy podatkowe i sądy. Pamiętajmy jednak, że interpretacje, jak i orzeczenia sądów nie stanowią prawa i są wydawane w konkretnej, indywidualnej sprawie i tylko w niej są wiążące.

Definicja pojęć „reprezentacji” i „reklamy”

W myśl zasady wyrażonej odpowiednio w art 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej u.p.d.o.f.) oraz art 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej u.p.d.o.p.) do podatkowych kosztów uzyskania zaliczane są tylko te wydatki, które ponoszone są w celu uzyskania przychodu, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu, oraz te, których ustawodawca wprost nie wyłączył z kosztów podatkowych. Katalog wydatków, które zgodnie z wolą ustawodawcy nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu zamieszczony został w art 23 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Ponieważ w przepisach ustaw o podatkach dochodowych ustawodawca nie wskazuje wprost jaki powinien być związek pomiędzy wydatkiem a przychodem, w praktyce dominuje pogląd, że aby zaliczyć dany wydatek w koszty podatkowe musi wystąpić, przynajmniej pośredni, związek tego wydatku z przychodem podatkowym.

Ponadto: 

 (...) kosztem podatkowym jest uzasadniony racjonalnie i gospodarczo wydatek, który przez poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodu z tego źródła . Takiej oceny musi dokonać sam podatnik, bo na mim ostatecznie spoczywa ciężar dowodu tego faktu, skoro wywodzi z niego określone skutki prawne w postaci zaliczenia poniesionych kosztów o kosztów uzyskania przychodu. .(...)

Tak wynika z wyroku NSA z 20 listopada 1998 r. sygn. akt SA/Rz 406/98.

Problemy z prawidłowym zakwalifikowaniem wydatków do kosztów uzyskania przychodów wynikają stąd, że ustawy nie zawsze zawierają potrzebne zakresy przedmiotowe pojęć czy ich definicje jak w przypadku „reklamy” i „reprezentacji", a rozróżnienie tych pojęć ma istotne znaczenie, gdyż wydatki na reklamę mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, podczas gdy wydatki poniesione na reprezentację nie stanowią kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.) Prawidłowe zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wymaga odwołania się do wykładni językowej i powszechnego rozumienia pojęć pojęcia: „reklama” i „reprezentacja.”

Według definicji słownikowej pojęcie „reklamy” oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartościach, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie, zalecanie jako działanie mające zachęcić do zakupu danego produktu. Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach czy usługach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Reklama polega głównie na prezentowaniu danego towaru czy usługi, tj.: marki, cech jakościowych, użytkowych, konsumpcyjnych, zalet technicznych, zdrowotnych itp. w celu nakłonienia jak największej liczby potencjalnych nabywców do zakupu.

Organy podatkowe również przyjmują wykładnię językową tych pojęć. I tak, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 10 lutego 2010 r., nr IPPB5/423-771/09-4/JC stwierdza, że:

Podobne stanowisko zostało zawarte m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 grudnia 2009 r., nr ITPB3/423-560/09/PS oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 lutego 2008 r., nr ILPB3/423-239/07-3/MC.

Jak przyjął Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w postanowieniu z 24 września 2007 r., nr PD.423-53b/07:

 W praktyce podatkowej utrwalił się pogląd, iż reprezentacją staje się takie działanie, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów, zakupy kwiatów i upominków wręczanych z okazji uroczystości itp.

W większości interpretacji indywidualnych prawa podatkowego, organy podatkowe dokonują wykładni pojęcia „reprezentacji” i „reklamy” właśnie na podstawie wskazanych wyżej definicji.

Jednakże jeśli chodzi o pojęcie „reprezentacji” nawet na gruncie orzecznictwa nie ma jednolitego stanowiska. Dlatego też w celu wyeliminowania rozbieżności zwrócono się do siedmioosobowego składu sędziów NSA o wydanie uchwały w tej sprawie. W dniu 8 kwietnia 2013 r. - postanowienie NSA, sygn. akt II FPS 7/12, w poszerzonym, siedmioosobowym składzie Sąd rozpatrywał dwa pytania z zakresu podatkowych kosztów reprezentacji a dotyczących kwestii zaliczania w ciężar kosztów podatkowych wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne nabywane w ramach organizowania spotkań biznesowych.

Jednakże NSA postanowił, że nie wyda oczekiwanej uchwały, uznał bowiem, że w kwestii reprezentacji nie można dokonać jednego, ogólnie obowiązującego rozstrzygnięcia - każdą sprawę w zakresie zaliczenia kosztów usług gastronomicznych nabywanych z przeznaczeniem na poczęstunek kontrahenta należy rozpatrywać indywidualnie.

Zdaniem Sądu reprezentacja w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o,f., to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika w celu stworzenia wizerunku firmy przede wszystkim po to, aby ułatwić zawieranie z nimi korzystnych umów.

Ponadto Sąd podkreślił, że wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych - nie stanowią ich wyłącznie wtedy, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Natomiast NSA w składzie siedmiu sędziów w wyroku z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11 orzekł: 

[...] w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 updop nie stanowi kosztu reprezentacji ([... wydatek na poczęstunek, który serwowany jest w ramach działań: - marketingowych lub reklamowych firmy, dotyczących promocji produktu lub usługi, - prowadzonych negocjacji z kontrahentami lub w ramach szkoleń, odpraw dla pracowników oraz podmiotów powiązanych gospodarczo itp., których celem nie jest kształtowanie wizerunku firmy, a doprowadzenie do nawiązania lub rozbudowania jej kontraktów gospodarczych, wprowadzenie na rynek określonych towarów i usług lub poprawa skuteczności ich sprzedaży, wzrost efektywności pracy [...].

Koszty podatkowe

Generalną zasadą jest możliwość zaliczania wydatków na reklamę – o ile są spełnione warunki wymienione w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. i art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. – do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast wydatki poniesione na reprezentację nie stanowią kosztów podatkowych z uwagi na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. W myśl tych przepisów, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Prześledźmy zatem najbardziej popularne wydatki ponoszone przez podatnika na promocję firmy pod kątem możliwości zaliczenia ich w koszty podatkowe.

 

Promocja towaru wchodzącego na rynek

Promocja nowego produktu ma na celu znalezienie grupy klientów, którzy będą nabywać nasze nowe produkty i nie zawsze jest równoznaczna z reklamą. Reklama tworzy bowiem wizerunek danego produktu i przedstawia jego funkcjonalność i zalety. Zazwyczaj poprzez jego zachwalanie ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług potencjalnego nabywcę.

Natomiast promocja polega na oddziaływaniu na odbiorców produktów, przekazaniu im informacji o nowym produkcie a nawet samej firmie w celu znalezienia i zainteresowania odbiorców danego towaru czy usługi.

Akcje promocyjne są zazwyczaj kosztowne. Z reguły największe koszty generuje zatrudnienie hostess, jak również koszty zakupu lub produkcji przeznaczonych towarów na degustacje, rozdawanie bezpłatnych próbek, niekiedy wynajęcie sali czy stoiska itp..

Jeżeli zatem podatnik ponosi koszty działań promocyjnych dotyczących produktów lub świadczonych usług może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jako koszty służące osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła. Promocji bowiem dokonuje po to, aby oczekiwać wzrostu przychodów ze sprzedaży produktów lub usług dzięki zwiększeniu ich rozpoznawalności wśród potencjalnych klientów.

Generalnie zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają ponoszone koszty reklamy, promocji czy akcji marketingowych prowadzonych w związku z działalnością gospodarczą, które służą wzrostowi sprzedaży danych produktów lub usług.

Jeżeli jednak czynności te kierowane są wyłącznie do stałych kontrahentów w celu np. utrzymania współpracy i dobrych relacji z nimi, to działaniom tym przypisze się cechy reprezentacji.

W przypadku, więc prowadzenia akcji polegającej na nieodpłatnym wydaniu produktów i towarów kontrahentom dla rozstrzygnięcia, czy koszty na nią poniesione podlegają zakwalifikowaniu do kosztów uzyskania przychodów istotne jest przede wszystkim właściwe określenie celu, jaki podatnik zamierza osiągnąć.

 

Upominki dla kontrahentów

Prawidłowe rozróżnienie charakteru przekazywanych nieodpłatnie prezentów i upominków oraz innych świadczeń będzie wpływało na możliwość zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów podatnika. Zdarza się, że podatnicy, w ramach kontaktów handlowych wręczają swoim kontrahentom drobne upominki, oznaczone logo firmy. Mogą to być np. kubki, długopisy, portfele, torby czy też akcesoria komputerowe.

Możliwość zaliczenia wydatków na zakup drobnych upominków z logo firmy do kosztów uzyskania przychodów zależy od całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, w szczególności wartości przekazywanych przez niego upominków, kręgu obdarowanych oraz okoliczności wręczania upominków.

Mając na uwadze wyżej opisane definicje „reprezentacji” i „reklamy” należy uznać, iż również promocja polegająca na wydawaniu klientom upominków o niewielkiej wartości nie ma co do zasady reprezentacyjnego charakteru. Dlatego też można te wydatki na zakup upominków opatrzonych logo firmy albo wydatki na wytworzenie upominku zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Zarówno na gruncie orzecznictwa, jak i w praktyce ukształtował się pogląd, iż tylko gadżety o niewielkiej wartości, opatrzone logo firmy i wydawane masowo obecnym lub potencjalnym kontrahentom stanowią upominki reklamowe. Ustawodawca nie określił jednak w ustawach o podatkach dochodowych górnej granicy wartości upominku, w oparciu o którą można uznać dany wydatek za koszt reklamy.

Stanowisko takie wyraża np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 grudnia 2010 r., nr IPPB3/423-646/10-4/AG.

Również wręczanie klientom prezentów z logo marek obcych produktów nie będzie stanowić kosztów podatkowych bowiem tego typu prezenty nie stanowią reklamy firmy sprzedającego, lecz reklamę ewentualnych sprzedawanych przez podatnika marek obcych towarów.

W tym zakresie wypowiedział się bowiem NSA, który w wyroku z dnia 2 lutego 2010 r., sygn.. akt II FSK 1472/08, stwierdził, że wydatki poniesione na prezenty z logo innych firm należą do kategorii reprezentacji, a nie reklamy, i nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych.

Może się jednak zdarzyć, że podatnik poniesie również wydatki na zakup upominków dla strategicznych klientów, które nie są jednak oznaczone logo firmy np.: bilety do teatru, karnety na basen.

Niestety, tego typu wydatek będzie kosztem reprezentacyjnym, którego zaliczyć w koszty podatkowe nie można, gdyż ma na celu przede wszystkim wykreowanie pozytywnego wizerunku firmy, czy ułatwienie zawarcia umowy.

Co do zasady, zatem wydatki ponoszone przez podatnika na upominki reklamowe, zawierające logo podatnika, w szczególności gadżety reklamowe o małej wartości, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, natomiast wydatki na upominki bez logo firmy nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

 

Poczęstunek w trakcie spotkań z kontrahentami

Jak najbardziej podatnik może uznać za koszty uzyskania przychodów wydatki na skromny poczęstunek dla potencjalnych klientów, którzy chcą zapoznać się z ofertą przedsiębiorstwa na organizowanych spotkaniach, wystawach czy targach, w celu zachęcenia ich do zakupu oferowanych towarów i usług, gdyż działania te noszą znamiona reklamy.

Takie samo stanowisko na ten temat wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 29 sierpnia 2008 r., nr ILPB3/423-416/08-6/KS. W interpretacji tej organ podatkowy za główne kryterium rozróżnienia wydatków reklamowych od reprezentacyjnych przyjął właśnie wytworność i okazałość poczęstunku.

Jak już była o tym mowa powyżej, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Jednakże wydatki na zakup artykułów spożywczych, usług gastronomicznych serwowanych kontrahentom na spotkaniach, jeżeli nie pełnią charakteru reprezentacyjnego, mogą a nawet powinny być zaliczane do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych. Taka interpretacja znajduje odzwierciedlenie w stanowiskach organów podatkowych oraz wyrokach sądów administracyjnych.

Z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 lipca 2010 r., IBPBI/2/423-910/10/AK, wynika, że wydatki na drobny poczęstunek (tj. kawa, herbata, woda, soki, drobne przekąski itp.) podawany w siedzibie podatnika podczas spotkań z kontrahentami nie noszą znamion reprezentacji.

Powyższe stanowisko potwierdza orzeczenie NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, z którego wynika, że wydatki poniesione na zakup usług gastronomicznych na spotkania z kontrahentami przedsiębiorstwo może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.

Należy mieć jednak na uwadze, iż nadal, nawet pomimo tak korzystnego stanowiska NSA, niektóre organy podatkowe "twardo" stoją na stanowisku iż ww. wydatki, jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

 

Organizacja szkoleń

W przypadku organizowania przez przedsiębiorcę szkolenia mającego za zadanie prezentację i przybliżenie wiedzy o jego usługach lub produkowanych wyrobach np. dla jego kontrahentów, poniesione wydatki na organizację takich szkoleń niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Mogą zatem być jak najbardziej kosztem podatkowym, pod warunkiem, że podatnik szczegółowo dokona oceny charakteru każdego poniesionego w trakcie szkolenia wydatku i ustali, czy aby na pewno jakieś elementy tego szkolenia nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. art. 23 ust. 1 pkt 23) u.p.d.o.f..

Należy stwierdzić, iż poniesione przez podatnika wydatki związane z organizacją szkoleń takie jak wynajem sali, sprzętu do prezentacji, wynagrodzenia wykładowców, niemające cech reprezentacji, prawidłowo udokumentowane dla celów podatkowych, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów

W przypadku jednak, gdy podatnik poniesie koszty związane z zapewnieniem kontrahentom atrakcji, np. wydatki na zorganizowanie ogniska, gier i zabaw ruchowych dla uczestników szkolenia, to wydatki te jako mające charakter rozrywkowy i nie stanowiące elementu niezbędnego dla przeprowadzenia szkolenia, czyli przekazania stosownej wiedzy na temat produktów przedsiębiorcy- nie będą kosztami podatkowymi .

Stanowisko takie zostało zawarte w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 września 2009 r., nr ILPB3/423-449/08/09-S/MC. W interpretacji tej organ podatkowy przyjął, iż koszty uzyskania przychodów mogą stanowić tylko wydatki związane z organizacją szkolenia związanego z prezentacją informacji o produkowanych wyrobach.

 

Podatek VAT

W zakresie opodatkowania VAT czynności wykonywanych celem reklamy jest możliwe:
- opodatkowanie czynności wykonywanych dla reklamy lub
- nieopodatkowanie ich VAT,

w zależności od tego, czy rzecz kupiona w celu reklamy wydawana jest na zewnątrz firmy, czy zużyta na terenie zakładu.

Z art. 7 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.) – dalej: ustawa o VAT, który odnosi się do czynności przekazania towarów na cele reprezentacji i reklamy, nie wynika, aby w pojęciu „wszelkie inne przekazanie towarów” mieściła się również czynność zużycia towarów na terenie zakładu. Literalne brzmienie przywołanego przepisu wskazuje, iż tylko w sytuacji, gdy towary, przy nabyciu których odliczono VAT, przekazywane są nieodpłatnie na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, przekazanie to podlega opodatkowaniu. Stąd wniosek, iż w sytuacji gdy podatnik nie odliczył VAT naliczonego przy nabyciu towarów lub też, gdy towar wydawany jest na cele związane z przedsiębiorstwem - nieodpłatne wydanie towaru nie powinno być objęte zakresem ustawy o VAT.

Zużycie na terenie zakładu, w trakcie pracy lub podczas spotkania z kontrahentem np. kawy czy ciasta nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Takie korzystne dla podatników stanowisko zajął np. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 26 lutego 2010 r., nr ILPP2/443-862/08/10-S/AK. Warto zauważyć, iż stanowisko to zgodne jest z obowiązującą linią orzeczniczą w tym zakresie.

Jeżeli jednak zużycie i przekazanie nabytych towarów nastąpi na cele osobiste pracowników lub właściciela firmy („na wynos”), to mamy obowiązek naliczyć podatek należny.

Zgodnie bowiem z uregulowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem. Dotyczy to w szczególności:
- przekazania lub zużycia towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia;
- wszelkiego innego przekazania towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Przepisów tych nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy o VAT) oraz do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych.

Prezentami o małej wartości są przekazywane przez podatnika jednej osobie towary o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób. Ewidencja taka nie jest wymagana, jeśli jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia przekazanego towaru nie przekracza 100 zł. Natomiast przez próbkę rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie może wskazywać na działanie handlowe. Wszelkie przekazywane prezenty i próbki poza ustalonymi ustawowo limitami podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Obowiązek podatkowy z tytułu wymienionych wyżej czynności powstaje z chwilą przekazania upominków.

 

Ewidencja wydatków na reklamę w księgach podatnika

Wydatki na reklamę niepubliczną wpisujemy do podatkowej księgi przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia w pełnej wysokości.

Jeżeli podatnik zdecyduje, że przekazuje na reprezentację czy reklamę wcześniej zakupione towary, które zaksięgował jako zakup towarów handlowych lub pozostałe wydatki, powinien na podstawie dokładnego opisu przeksięgować wartość tych towarów z kolumn 10 lub 14 i zaksięgować w rubryce 12. To, czy dokonuje księgowania w kwocie netto, czy brutto, w większości przypadków zależy od tego, czy jest podatnikiem VAT uprawnionym do odliczania podatku naliczonego, czy nie.

Natomiast koszty reklamy i reprezentacji w księgach rachunkowych księgowane są na kontach zespołu 4 z podziałem na stanowiące koszty uzyskania przychodów koszty reklamy lub niestanowiące kosztów uzyskania przychodów koszty reprezentacji, zapisem:
- Wn konto 40 "Pozostałe koszty" (w analityce: Koszty reklamy - KUP) lub (Koszty reprezentacji- NKUP),
- Ma konto 30 "Rozliczenie zakupu".

W jednostkach stosujących pełną ewidencję kosztów tego typu koszty księguje się na konto 55 "Koszty ogólnego zarządu".

VAT naliczony dotyczący nabywanej usługi, np. gastronomicznej lub hotelowej (VAT od tych usług nie podlega odliczeniu.

Wn konto 40 "Podatki i opłaty" (w analityce: VAT naliczony niepodlegający odliczeniu od wydatków na reprezentację - KUP),
- Ma konto 30 "Rozliczenie zakupu".

Gdy podmiot zobowiązany jest do naliczenia i odprowadzenia VAT należnego od nieodpłatnie przekazanych prezentów kontrahentom, wówczas VAT należny księgowany jest następująco :
- Wn konto 40 "Podatki i opłaty" - KUP,
- Ma konto 22-2 "Rozrachunki z urzędem skarbowym z tytułu VAT należnego".

Podstawa prawna:

• art 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 23) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.)
• art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 28) ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.2020.1406 t.j.)
• art. 7 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst. jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 106)
• wyrok NSA – Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie z 20 listopada 1998 r., sygn. akt SA/Rz 406/98,
• wyrok NSA z 17 czerwca 2013 r sygn. akt II FSK 702/11,
• postanowienie NSA z dnia 8 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FPS 7/12,
• interpretacja indywidualna z 10 lutego 2010 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB5/423-771/09-4/JC,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z16 grudnia 2009 r., nr ITPB3/423-560/09/PS,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 lutego 2008 r., nr ILPB3/423-239/07-3/MC,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 grudnia 2010 r., nrIPPB3/423-646/10-4/AG,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 marca 2008 r., IBPB3/423-376/07/JS ,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 sierpnia 2008 r., nr ILPB3/423-416/08-6/KS,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 lipca 2010 r., IBPBI/2/423-910/10/AK,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 września 2009 r., nr ILPB3/423-449/08/09-S/MC,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 26 lutego 2010 r., nr ILPP2/443-862/08/10-S/AK,
• postanowienie Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w z 24 września 2007 r., nr PD.423-53b/07.

Autor: Krystyna Dąbrowska , doradca podatkowy, nr wpisu 02200