Pytanie z dnia 2 lutego 2015
Przedstawiony problem prawny: Używanie urządzeń telekomunikacyjnych dla celów marketingu bezpośredniego.
Odpowiedź na problem prawny:
W celu wdrożenia dyrektywy 2011/83/UE uchwalona została w dniu 30 maja 2014 r. Ustawa o prawach konsumenta (t.j. Dz. U. 2014 poz. 243) – dalej jako: uopk. Ustawa weszła w życie 25 grudnia 2014 r. uchylając jednocześnie następujące ustawy: ustawę z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny i ustawę z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu Cywilnego (przepisy powyższych ustaw stosuje się do umów zawartych do 24 grudnia 2014 r.).
Jednocześnie uopk w art. 48 zmieniła w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. 2014 poz. 243) – dalej jako: PT – brzmienie art. 172 ust.1 i dodała ust. 3. Jak stanowi znowelizowany ust. 1 art. 172 zakazane jest używanie telekomunikacyjnych urządzeń końcowych i automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego, chyba że abonent lub użytkownik końcowy uprzednio wyraził na to zgodę. Zakaz ustanowiony w ust. 1 nie jest zatem zakazem bezwzględnym. Wyłącza go uprzednia zgoda abonenta lub użytkownika końcowego.
Doktryna nie wypracowała jeszcze jednolitego stanowiska dotyczącego wykładni art. 172 ust. 1 PT. Aby zrozumieć nowe brzmienie tego przepisu, trzeba sięgnąć do definicji „telekomunikacyjnego urządzenia końcowego”, która jest zawarta w art. 2 pkt 43 PT, zgodnie z którym, telekomunikacyjne urządzenie końcowe to urządzenie telekomunikacyjne przeznaczone do podłączenia bezpośrednio lub pośrednio do zakończeń sieci. Przykładami takich urządzeń są między innymi: telefon, smartfon, komputer czy tablet.
Dodatkowo, pojęcie marketingu bezpośredniego A. Krasuski[1] określa jako działania polegające na bezpośrednich komunikatach kierowanych do starannie wybranych pojedynczych osób, często w indywidualnym kontakcie, w celu uzyskania bezpośredniej reakcji (odpowiedzi).
W związku z powyższym podejmowane dla celów marketingu bezpośredniego, bez uzyskania uprzedniej zgody osoby do której te działania będą kierowane, będą niezgodne z prawem. Co za tym idzie, przesyłanie niezamówionych informacji handlowych drogą elektroniczną – spam – a nawet telefony z call-center (o ile nie wyraziliśmy wcześniej zgody), będą stanowiły naruszenie przepisów PT i tym samym zastosowanie art. 209 ust. 1 pkt 25 PT, który stanowi, że: Kto nie wypełnia obowiązków uzyskania zgody abonenta lub użytkownika końcowego, o których mowa w art. 161, art. 166, art. 169 i art. 172–174, podlega karze pieniężnej. Zgodnie zaś z treścią art. 210 ust. 1 PT: Karę pieniężną, o której mowa w art. 209 ust. 1, nakłada Prezes UKE, w drodze decyzji, w wysokości do 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 30 maja 2014r. o prawach konsumenta (t.j. Dz. U. 2014 poz. 243);
Ustawa z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. 2014 poz. 243).
Stan prawny aktualny na dzień 12 lutego 2015 r.
------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne..., s. 643)
