Jak zareklamować produkt przez Internet? – prawa i obowiązki przedsiębiorcy i konsumenta

Obecnie reklamy internetowe z uwagi na powszechność dostępu do Internetu całkowicie zdominowały inne typy reklam. Powodem tego jest nie tylko łatwy i szeroki sposób dotarcia do ogromnej liczby potencjalnych konsumentów, ale również stosunkowo niski koszt związany z reklamowaniem produktu właśnie w Internecie. W dzisiejszych czasach większość kupujących ma dostęp do Internetu już nie tylko na komputerze w zaciszu swojego domu, ale poprzez fakt, że Internet w telefonie jest teraz czymś w zupełności zwyczajnym, duża liczba odbiorców przegląda oferty i robi zakupy jadąc autobusem do pracy, siedząc w kawiarni przy filiżance gorącej kawy, czy czekając aż dziecko skończy lekcje. Dodatkowo wybuch pandemii koronawirusa, która na jakiś czas zamknęła ludzi w domach, chcąc nie chcąc jeszcze bardziej nauczyła społeczeństwo zakupów w wirtualnym świecie i otworzyła nieograniczone możliwości sprzedażowe i reklamowe. Dzięki masowości i braku ograniczeń czasowych konsumenci mają w każdej chwili dostęp do ofert reklamowych przedsiębiorców. W tym kontekście Internet jest niemal bezkonkurencyjny z reklamami emitowanymi w telewizji, radiu, czy prezentowanymi na banerach reklamowych ustawianych przy najbardziej ruchliwych ulicach miast. Zatem Internet daje nieograniczone możliwości reklamowania.

Aktualnie prawie każdy przedsiębiorca zajmujący się sprzedażą konsumencką posiada własną stronę internetową, na której przedstawia swoją ofertę i przez którą pozyskuje nowych klientów.

Taki marketing z całą pewnością daje ogromne możliwości promocyjne i nieograniczone zasięgi odbioru. Reklamowanie produktów w Internecie przyjmuje coraz to nowsze formy, sposoby i wygląd. W zasadzie wszystko zależy od wizji przedsiębiorcy, grona docelowych odbiorców, do których chciałby skierować swoją ofertę, a także jego możliwości finansowych tj. budżetu jaki zamierza przeznaczyć na reklamę. Taka różnorodność reklamowania własnych produktów sprawia, że reklama internetowa jest nie tylko uniwersalna, ale także pozwala skutecznie realizować wszelkie założone cele marketingowe. Skuteczność reklamowania w Internecie jest z każdym rokiem większa i wszystko wskazuje na to, iż współcześnie Internet jest główną płaszczyzną dla wszelkiego rodzaju reklam i ofert.

Przedsiębiorca ma prawo do reklamowania swoich produktów, jednak każdy rodzaj marketingu powinien mieścić się w granicach określonych obowiązującymi przepisami prawa.

Przepisy regulujące prawo marketingu i reklamy nie stanowią jednak jednego aktu normatywnego, lecz są rozproszone po kilkunastu ustawach – zaczynając od kodeksu cywilnego, ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, przez prawo prasowe, ustawę o świadczeniu usług drogą elektroniczną, a kończąc na ustawie o prawach autorskich i prawach pokrewnych, ustawie o prawach konsumenta czy RODO.

Zaczynając od kodeksu cywilnego, to reklama nie może w żaden sposób naruszać dóbr osobistych innych osób. Zgodnie z art. 23 k.c. ustawodawca za dobra osobiste uznaje w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swobodę sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnicę korespondencji, twórczość naukową, artystyczną, wynalazczą i racjonalizatorską. Katalog dóbr osobistych zawarty w w/w przepisie jest katalogiem otwartym, tzn. że za dobra osobiste mogą być uznane również inne dobra, które nie są bezpośrednio w nim wymienione. Co więcej osoba, której dobro osobiste zostało zagrożone, bądź naruszone ma prawo domagania się poniesienia konsekwencji przez osobę, która tego naruszenia dokonała. Art. 24 k.c. reguluje zakres środków z jakich może taka osoba skorzystać i oprócz żądania zaniechania działania naruszającego dobra osobiste, można ona żądać także usunięcia skutków naruszenia, oświadczenia danej treści, a nawet zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Zatem tworząc reklamę warto dobrze zastanowić się na jej treścią, tak by nie narazić się na nieprzyjemne konsekwencje.

W kontekście reklamy warto głównie zwrócić uwagę na takie dobra osobiste jak:

• wizerunek,
• twórczość naukową,
• twórczość artystyczną,
• twórczość wynalazczą
• twórczość racjonalizatorską.

Wizerunek

Jeżeli chodzi o wizerunek i prawo do jego publikowania, to zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Zgoda taka nie będzie jednak potrzebna, gdy osoba, której wizerunek ma być upubliczniony otrzymała umówioną zapłatę za pozowanie.

Twórczość

Natomiast co do twórczości, to kluczowym aspektem jest tutaj prawo twórcy do swojego dzieła. Związek autora ze stworzonym dziełem szczegółowo regulują przepisy ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych oraz ustawy prawo własności przemysłowej. Najogólniej rzecz biorąc, chodzi o to, że każdy kto stworzył nowe dzieło ma do niego prawo własności. Nie oznacza, to wcale, że nie możemy korzystać z dzieła innej osoby, potrzebujemy jednak na to jej zgody, czyli przeniesienia przez nią majątkowych praw autorskich w postaci zawarcia odpowiedniej umowy lub uzyskania licencji.

Reklamując produkt, tak jak i w umowie zawieranej z konsumentami, nie wolno zawierać klauzul niedozwolonych. Co to są klauzule niedozwolone? Są to takie postanowienia, które w znaczny sposób ograniczają prawa konsumenta, a także postanowienia na mocy których przedsiębiorca zyskuje nieproporcjonalnie więcej praw od konsumenta. Za klauzule niedozwolone będą traktowane wszystkie postanowienia utrudniające odstąpienie konsumenta od umowy, prawo do jednostronnej zmiany umowy bez informowania o tym konsumenta, wyłączenie odpowiedzialności względem konsumenta za szkodę na osobie, uzależnienie zawarcia lub wykonania umowy od zawarcia innej umowy, brak zwrotu uiszczonej przez konsumenta zapłaty w razie rezygnacji z zakupu itp.

Warto podkreślić, że niedozwolone postanowienia z mocy samego prawa nie wiążą konsumenta. Natomiast konsument ma prawo zawiadomić o tym fakcie Prezesa UOKiK, który może wszcząć wobec przedsiębiorcy stosującego klauzule niedozwolone postępowanie. Jednak nie samo postępowanie może być w tej sytuacji najbardziej dotkliwą konsekwencją takiego działania, lecz utrata zaufania wśród konsumentów, którzy czując się oszukani nie podejmą decyzji o zakupie produktów danego przedsiębiorcy.

Obowiązujące przepisy prawa zakazują również reklam wprowadzających w błąd, czyli reklam nieuczciwych, których treść nie odpowiada stanu rzeczywistemu. Kiedy reklama może wprowadzać w błąd?

Reklama wprowadza w błąd wtedy, gdy:

• zawiera nieprawdziwe informacje np. reklamowanie produktu rzekomo zawierającego cechę której nie posiada lub odwrotnie – reklama napoju jako napoju bez cukru, mimo iż w jego składzie zawarte są substancje słodzące;
• zawiera informacje niepełne tj. pominięcie w reklamie niektórych cech reklamowanego produktu, które to cechy mogłyby odstraszyć lub zniechęcić potencjalnych konsumentów;
• jest na tyle ogólna, że może wywołać u potencjalnych kupujących chęć samodzielnych dopowiedzeń cech jakie zawiera reklamowany produkt, których w rzeczywistości on jednak nie zawiera np. reklama farby do włosów przez modelkę występującą w peruce;
• sugeruje odbiorcy wprost, że reklamowany produkt jest jedynym na rynku posiadającym prezentowane cechy, kiedy w rzeczywistości takich produktów jest więcej np. reklama leku wspierającego odporność jako jedynego skutecznego;
• porównuje kilka produktów tego samego rodzaju, ale innych przedsiębiorców w sposób nierzetelny, tak aby najlepiej wypadł produkt reklamodawcy np. reklama płynów do mycia naczyń, sugerująca że tylko jeden z nich najlepiej radzi sobie z pozostałym na naczyniach tłuszczem;
• naśladuje lub kopiuje inną reklamę w taki sposób, że może wywołać u odbiorcy mylne pochodzenie reklamowanego produktu tj. reklama wykorzystująca utrwalony w ogólnym odbiorze wizerunek reklamowy innego przedsiębiorcy np. reklama napoju gazowanego rozwożonego czerwoną ciężarówką.

Reklama nie może także stanowić czynu nieuczciwej konkurencji. Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, czynem nieuczciwej konkurencji w zakresie reklamy jest w szczególności:

1. reklama sprzeczna z przepisami prawa, dobrymi obyczajami lub uchybiająca godności człowieka;
2. reklama wprowadzająca klienta w błąd i mogąca przez to wpłynąć na jego decyzję co do nabycia towaru lub usługi;
3. reklama odwołująca się do uczuć klientów przez wywoływanie lęku, wykorzystywanie przesądów lub łatwowierności dzieci;
4. wypowiedź, która, zachęcając do nabywania towarów lub usług, sprawia wrażenie neutralnej informacji;
5. reklama, która stanowi istotną ingerencję w sferę prywatności, w szczególności przez uciążliwe dla klientów nagabywanie w miejscach publicznych, przesyłanie na koszt klienta niezamówionych towarów lub nadużywanie technicznych środków przekazu informacji.

Z reklamowaniem produktów przez Internet ściśle związane jest zjawisko spamu. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną spamem określana jest informacja handlowa, której odbiorca nie zamawiał, a którą otrzymał lub otrzymuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej, najczęściej chodzi tu o pocztę elektroniczną.

Nie oznacza, to że przedsiębiorca w ogóle nie ma prawa wysyłać konsumentom wiadomości ze swoją ofertą, jednak aby to było możliwe bez jakichkolwiek negatywnych konsekwencji, musi on wcześniej uzyskać zgodę przyszłego odbiorcy na wysyłanie mu informacji o swoich produktach drogą mailową. Co więcej konsument ma prawo wycofać wyrażoną zgodę, wówczas przedsiębiorca straci prawo dalszego przesyłania mu w ten sposób ofert.

Jeżeli chodzi o konsumenta, to przede wszystkim ma on prawo do bycia dostatecznie poinformowanym, co oznacza, że powinien posiadać taką wiedzę na temat reklamowanego produktu, żeby mógł całkowicie świadomie podjąć decyzję o jego zakupie. Z tym prawem ściśle wiąże się obowiązek przedsiębiorcy, jako profesjonalnego podmiotu zajmującego się sprzedażą, który powinien zadbać o to, aby klienci dysponowali wszelkimi niezbędnymi informacjami o oferowanych przez niego produktach. Jedną z najbardziej podstawowych informacji, jaką przedsiębiorca powinien udzielić klientowi jest cena produktu – cena brutto, czyli zawierająca wszelkie podatki i opłaty.

Tak jak przedsiębiorca ma w pewnym sensie swobodę reklamowania własnych produktów, tak również konsument ma pełną swobodę w podjęciu decyzji o zakupie wybranego towaru. Przedsiębiorca nie może wywierać żadnych form nacisku zmierzających do zmuszenia klienta, aby wybrał właśnie jego produkt. Nie oznacza, to że przedsiębiorca nie może próbować tak zareklamować swoje towary, aby były one atrakcyjne dla potencjalnych nabywców np. przez reklamę przyciągającą uwagę czy konkurencyjne ceny towarów. Jednak ostateczna decyzja zawsze należy do konsumenta.

Jeżeli już konsument zdecyduje się na zakup określonego produktu, to w przypadku reklam internetowych zawarcie umowy sprzedaży będzie najczęściej rodzajem umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorcy. Czym charakteryzują się te umowy i jakie strony mają wówczas prawa i obowiązki?

Umowa zawarta na odległość

Umowa zawarta na odległość, to umowa przy której zawieraniu żadna ze stron nie jest fizycznie obecna. Takie umowy najczęściej zawierane są przy sprzedażach wysyłkowych, zakupach w sklepach internetowych czy zakupach przez telefon. Natomiast umowa zawarta poza lokalem przedsiębiorcy, to umowa zawarta przy jednoczesnej obecności stron w miejscu, które nie jest lokalem prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności np. na ulicy, w domu, czy specjalnie zorganizowanej wycieczce.

Zawierając umowę na odległość lub poza lokalem przedsiębiorcy, przedsiębiorca powinien najpóźniej w momencie wyrażenia przez konsumenta woli o zawarciu umowy, poinformować go o:

1) głównych cechach świadczenia z uwzględnieniem przedmiotu świadczenia oraz sposobu porozumiewania się z konsumentem;

2) swoich danych identyfikujących, w szczególności o firmie, organie, który zarejestrował działalność gospodarczą, a także numerze, pod którym został zarejestrowany;

3) adresie przedsiębiorstwa, adresie poczty elektronicznej oraz numerze telefonu, pod którymi konsument może szybko i efektywnie kontaktować się z przedsiębiorcą;

3a) innym niż określony w pkt 3 środku komunikacji online, jeżeli taki środek przedsiębiorca dodatkowo udostępnia, który:

a) gwarantuje zachowanie pisemnej korespondencji pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą, w tym daty i godziny takiej korespondencji,

b) spełnia wymogi trwałego nośnika,

c) umożliwia szybkie i efektywne kontaktowanie się konsumenta z przedsiębiorcą;

4) adresie, pod którym konsument może składać reklamacje, jeżeli jest inny niż adres, o którym mowa w pkt 3;

5) łącznej cenie lub wynagrodzeniu za świadczenie wraz z podatkami, a gdy charakter przedmiotu świadczenia nie pozwala, rozsądnie oceniając, na wcześniejsze obliczenie ich wysokości - sposobie, w jaki będą one obliczane, a także opłatach za transport, dostarczenie, usługi pocztowe oraz innych kosztach, a gdy nie można ustalić wysokości tych opłat - o obowiązku ich uiszczenia; w razie zawarcia umowy na czas nieoznaczony lub umowy obejmującej prenumeratę przedsiębiorca ma obowiązek podania łącznej ceny lub wynagrodzenia obejmującego wszystkie płatności za okres rozliczeniowy, a gdy umowa przewiduje stałą stawkę - także łącznych miesięcznych płatności;

5a) indywidualnym dostosowaniu ceny na podstawie zautomatyzowanego podejmowania decyzji, jeżeli przedsiębiorca takie stosuje;",

6) kosztach korzystania ze środka porozumiewania się na odległość w celu zawarcia umowy, w przypadku gdy są wyższe niż stosowane zwykle za korzystanie z tego środka porozumiewania się;

7) sposobie i terminie zapłaty;

8) sposobie i terminie spełnienia świadczenia przez przedsiębiorcę oraz stosowanej przez przedsiębiorcę procedurze rozpatrywania reklamacji;

9) sposobie i terminie wykonania prawa odstąpienia od umowy na podstawie art. 27, a także wzorze formularza odstąpienia od umowy, zawartym w załączniku nr 2 do ustawy;

10) kosztach zwrotu rzeczy w przypadku odstąpienia od umowy, które ponosi konsument; w odniesieniu do umów zawieranych na odległość - kosztach zwrotu rzeczy, jeżeli ze względu na swój charakter rzeczy te nie mogą zostać w zwykłym trybie odesłane pocztą;

11) obowiązku zapłaty przez konsumenta poniesionych przez przedsiębiorcę uzasadnionych kosztów zgodnie z art. 35, jeżeli konsument odstąpi od umowy po zgłoszeniu żądania zgodnie z art. 15 ust. 3 i art. 21 ust. 2;

12) braku prawa odstąpienia od umowy na podstawie art. 38 lub okolicznościach, w których konsument traci prawo odstąpienia od umowy;

13) przewidzianej przez prawo odpowiedzialności przedsiębiorcy za zgodność świadczenia z umową;

14) istnieniu i treści gwarancji i usług posprzedażnych oraz sposobie ich realizacji;

15) kodeksie dobrych praktyk, o którym mowa w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym oraz sposobie zapoznania się z nim;

16) czasie trwania umowy lub o sposobie i przesłankach wypowiedzenia umowy - jeżeli umowa jest zawarta na czas nieoznaczony lub jeżeli ma ulegać automatycznemu przedłużeniu;

17) minimalnym czasie trwania zobowiązań konsumenta wynikających z umowy;

18) wysokości i sposobie złożenia kaucji lub udzielenia innych gwarancji finansowych, które konsument jest zobowiązany spełnić na żądanie przedsiębiorcy;

19) funkcjonalności towarów z elementami cyfrowymi, treści cyfrowych lub usług cyfrowych oraz mających zastosowanie technicznych środkach ich ochrony;

20) mających znaczenie kompatybilności i interoperacyjności towarów z elementami cyfrowymi, treści cyfrowych lub usług cyfrowych;

21) możliwości skorzystania z pozasądowych sposobów rozpatrywania reklamacji i dochodzenia roszczeń oraz zasadach dostępu do tych procedur.

Jednym z kluczowych praw konsumenta w przypadku zawierania umów na odległość lub poza lokalem przedsiębiorcy jest prawo do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni bez podawania przyczyny i ponoszenia kosztów (art. 27 ustawy o prawach konsumenta). Jeżeli konsument zawarł umowę poza lokalem przedsiębiorstwa podczas nieumówionej wizyty przedsiębiorcy w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta albo wycieczki, termin do odstąpienia od umowy wynosi 30 dni. Ważne jest, aby poinformować klienta o przysługującym mu prawie do odstąpienia od umowy w w/w terminie, gdyż w przeciwnym wypadku termin ten wydłuża się aż do 12 miesięcy, a przedsiębiorca naraża się na konsekwencje wynikające z niedopełnienia obowiązku informacyjnego względem konsumenta. Jeżeli konsument nie został poinformowany przez przedsiębiorcę o prawie odstąpienia od umowy, prawo to wygasa po upływie 12 miesięcy od dnia upływu terminu, o którym mowa w art. 27 ust. 1 albo 2. Jeżeli konsument został poinformowany przez przedsiębiorcę o prawie odstąpienia od umowy przed wygaśnięciem tego prawa zgodnie z ust. 1, termin do odstąpienia od umowy upływa po 14 dniach, a w przypadku, o którym mowa w art. 27 ust. 2 - po 30 dniach, od udzielenia konsumentowi informacji o tym prawie.

Reklamacja i gwarancja

Kwestią równie istotną są zagadnienia związane z reklamacją i gwarancją. Reklamacja jest swoistym uprawnieniem konsumenta wobec przedsiębiorcy, które przysługuje mu w przypadku niezgodności zakupionego towaru z umową. Jeżeli towar jest niezgodny z umową konsument może żądać jego naprawy lub wymiany, następnie złożyć́ oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpienia od umowy.

W tym miejscu należy podkreślić, że chodzi tu o wadliwość produktu, a nie np. o sytuację, w której klient chce jednak zrezygnować z zakupu, a upłynął mu już termin na odstąpienie od umowy.

Kiedy możemy mówić o wadliwości produktu? Kiedy produkt nie ma właściwości, które powinien posiadać lub o których istnieniu sprzedawca zapewniał kupującego, a także gdy nie nadaje się do celu, na jaki miał zostać przeznaczony, a o którym sprzedawca został poinformowany lub gdy został wydany kupującemu w stanie niezupełnym tj. posiada pewne braki. Nie podlegają reklamacji wady produktu, które są nieistotne tzn. w żaden sposób nie wpływają na sposób prawidłowego korzystania z produktu i jego przeznaczenia oraz wady, o których konsument został wcześniej poinformowany. Czego może żądać konsument w ramach reklamacji? Przede wszystkim konsument może domagać się obniżenia ceny produktu, usunięcia ujawnionej wady (np. naprawę) lub wymiany rzeczy wadliwej na wolną od wad, a nawet może on odstąpić od umowy. Jeżeli chodzi o termin na zgłoszenie reklamacji towaru posiadającego wady, to konsument może tego dokonać w ciągu 2 lat od dnia jego nabycia (w przypadku sprzedaży rzeczy używanej termin ten może być skrócony do roku). Ważne: w przypadku usunięcia wady lub wymiany wadliwego produktu no nowy powyższy termin biegnie od nowa. Przedsiębiorca na rozpatrzenie reklamacji ma 30 dni, jeżeli w tym terminie nie ustosunkuje się do żądania konsumenta, przyjmuje się, że uznał to żądanie.

W odróżnieniu do reklamacji, gwarancja jest uprawnieniem dobrowolnym, które może zostać udzielone konsumentowi. Udzielając gwarancji należy ściśle określić prawa i obowiązki stron, tak aby w przyszłości nie było na tym tle żadnych wątpliwości. Gwarancja przede wszystkim powinna zawierać datę produkcji, sprzedaży, czas trwania i sposób postępowania konsumenta w przypadku stwierdzenia wady produktu. Najczęściej gwarancja udzielna jest na piśmie (dokument gwarancyjny), ale może być ona udzielona również w reklamie (zawarcie w reklamie oświadczenia gwarancyjnego). Jeżeli w oświadczeniu nie wskazano innego terminu, termin gwarancji wynosi 2 lata. Udzielający gwarancji ma natomiast 14 dni od momentu zgłoszenia na wykonanie swoich obowiązków (np. naprawę towaru), chyba że w dokumencie gwarancyjnym został oznaczony inny termin. W przypadku naprawy bądź wymiany rzeczy w ramach gwarancji, jej termin biegnie na nowo od chwili dostarczenia rzeczy wolnej od wad.

Podsumowując, reklamacja wadliwego produktu przysługuje konsumentowi z mocy prawa, a sprzedawca nie może swojej odpowiedzialności wyłączyć ani ograniczyć, gwarancja zaś jest całkowicie dobrowolna. 

Konsumenta (jako słabszą stronę na rynku sprzedażowym) chroni nie tylko szereg przepisów (np. ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów), ale także na straży przestrzegania i ochrony jego praw stoją rzecznicy konsumentów.

Organem centralnym jest Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK), który podejmuje działania w przypadku zbiorowego naruszenia przez przedsiębiorcę interesów konsumentów. Natomiast w sprawach indywidualnych, konsumenci mogą zwracać się z zapytaniami, wnioskami oraz prośbami o podjęcie interwencji do miejskich lub powiatowych rzeczników konsumentów. Warto zaznaczyć, że rzecznicy ci pełnią bezpłatną pomoc w zakresie ochrony praw konsumentów, dlatego gdy pojawia się wątpliwość, czy dany przedsiębiorca nie działa na naszą szkodę, można skorzystać z poradnictwa rzecznika konsumentów. Na stronie internetowej UOKiK udostępnione są adresy i numery telefonu rzeczników konsumentów działających w każdym województwie.

Mając na uwadze omówione wyżej kwestie, należy podkreślić, że reklamując swój produkt przedsiębiorca ma pełną swobodę, która powinna się jednak mieścić w granicach obowiązującego prawa. Pomimo tego, może on jednak świadomie lub nieświadomie naruszyć przepis/przepisy prawa, a zasadą jest, że odpowiedzialnym za treść reklamy jest reklamujący, dlatego tak ważne jest, aby wiedzieć czego w reklamie na pewno unikać. Jeżeli nadal pojawiają się wątpliwości, to warto skonsultować to ze specjalistą w dziedzinie prawa bądź marketingu. Nie wolno zapominać o tym, że Internet daje ogromne możliwości marketingowe, ale także, że w wirtualnym świecie nic nie ginie i każde działanie pozostawia swój ślad.

Podstawa prawna:

1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz.U. 2020.1740 t.j.);
2. Ustawa z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. 2021.275 t.j.).
3. Ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2759 z późn. zm.).