Zarządzanie dobrami (aktywami) własności intelektualnej w przedsiębiorstwie

Brak ochrony wymienionych powyżej dóbr własności intelektualnej (przemysłowej) w konsekwencji często prowadzi do zawłaszczenia pomysłu przez konkurencję i ich komercjalizacji na rynku bez Twojego udziału!

 

1. Wprowadzenie

Własność intelektualna jest przedmiotem wielu aktów prawnych, ponadto źródła tych praw można podzielić na krajowe oraz zyskujące coraz większe znaczenie akty o charakterze międzynarodowym. Podstawowymi ustawami regulującymi prawo własności intelektualnej w Polsce są:

1. Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tj.: Dz. U. 2017 poz. 776) – dalej jako: PWP;
2. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U.2021.1062) – dalej jako: PA

Wymienione ustawy obejmują w zasadzie wszystkie najważniejsze kwestie związane z prawem własności intelektualnej. Jak jednak wskazano powyżej istotną rolę w kształtowaniu prawa własności intelektualnej odgrywa prawo międzynarodowe i wspólnotowe, jak w szczególności:

1. Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej zatwierdzona 20 marca 1883 r. w Paryżu (Akt Sztokholmski, Dz.U. z 1975, Nr 9, poz. 51);
2. Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) - załącznik do umowy ustanawiającej światową organizację handlu (Dz.U. z 1996 r. nr 32, poz.143) czy
3. Dyrektywa 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej, która w swej najważniejszej treści stanowi, iż:

Ochrona własności intelektualnej ma umożliwiać wynalazcy lub twórcy uzyskiwanie prawnie uzasadnionych korzyści ze swego wynalazku lub dzieła. Powinna też umożliwiać jak najszersze upowszechnianie dzieł, idei i nowego know-how. Jednocześnie nie może ograniczać wolności słowa, swobodnego przepływu informacji ani ochrony danych osobowych, z ochroną danych w Internecie włącznie. Przy braku skutecznie działających środków realizacji praw własności intelektualnej, innowacyjność i kreatywność są hamowane, a inwestycje spadają. Niezbędne jest zapewnienie skutecznego stosowania we Wspólnocie prawa materialnego w zakresie własności intelektualnej, stanowiącego obecnie znaczną część element dorobku wspólnotowego. Pod tym względem, środki realizacji praw własności intelektualnej mają dla sukcesu rynku wewnętrznego znaczenie pierwszorzędne.

Jak wskazano powyżej przynależność danego prawa do określonej kategorii, tj. do praw autorskich czy też do praw własności przemysłowej jak wskazano wyżej wyznaczają ustawowe kryteria, jednak dla uproszczenia można wskazać, iż prawa własności intelektualnej prezentują się następująco:

WŁASNOŚĆ INTELEKTUALNA
Prawo autorskie	Własność przemysłowa	Know-how
- utwory (np.: graficzne) - utwory naukowe i badawczo-rozwojowe opracowania technologii - programy komputerowe - przedmioty praw pokrewnych	- wynalazki - wzory użytkowe - wzory przemysłowe - znaki towarowe słowne słowno-graficzne oznaczenia produktów - nazwy itd. - oznaczenia geograficzne - topografie układów scalonych - nowe odmiany roślin - oznaczenia przedsiębiorców	poufne informacje: - techniczne - technologiczne - organizacyjne - gospodarcze

Źródło: opracowanie własne

 

2. Dlaczego warto chronić przedmioty własności intelektualnej?

Najczęstszym błędem na początku zakładania działalności gospodarczej jest lekceważenie potencjału płynącego z ochrony dóbr stanowiących przedmiot własności intelektualnej, „zrzucanie” jej na później. Znak towarowy jest najlepszym tego dowodem – bowiem w przeświadczeniu wielu przedsiębiorców panuje przekonanie, że: „przyjdzie jeszcze na to czas”; „uzyskanie ochrony np.: znaku towarowego jest kosztowne i skomplikowane”; bądź co gorsze ”nie istnieje żadne zagrożenie ze strony konkurencji jeśli chodzi o przejęcie określonej wiedzy”.

3. Jak przygotować się do ochrony przedmiotów własności intelektualnej? Wybór priorytetów.

Strategia w zakresie zarządzania procesem wytwarzania własności intelektualnej w przedsiębiorstwie wymaga zabezpieczenia praw do wytworów intelektualnych tworzonych w ramach jego działalności.

Wybór odpowiedniej drogi ochronnej podyktowany jest charakterem chronionego dobra niematerialnego, a także strategią jaką przedsiębiorca winien wybrać. Na początku działalności gospodarczej postawione cele komercyjne, plany rozwoju powinny iść jednocześnie w parze z działaniem na rzecz ochrony. Istotnym elementem mającym kluczowe znaczenie z punktu widzenia wyboru strategii ochrony swoich dóbr niematerialnych, zwłaszcza dla przedsiębiorstw sektora MŚP - są często niewystarczające zasoby finansowe, ograniczające możliwości korzystania z formalnych sposobów ochrony.

W związku z powyższym każdy przedsiębiorca powinien stworzyć własny harmonogram priorytetów ochrony, które według niego mają najistotniejsze znaczenie praktyczne:

• ochrona znaków towarowych (np.: nazwa firmy, nazwa produktów);
• ochrona wzorów przemysłowych;
• patentów,
• wzorów użytkowych;
• know-how;
• utworów w postaci opracowań naukowych , badawczych (wyników badań technicznych, rynku) analiz lub ocen wdrożeń lub techniczno-technologicznych.

 

4. Jak zawierać umowy w wyniku których powstaje przedmiot własności intelektualnej?

Przed przystąpieniem do formalnych aspektów ubiegania się o ochronę (np.: zgłoszenie do UPRP wniosku o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy) należy w szczególności pamiętać o tym, że należy posiadać wszystkie prawa do niego. Nabyć prawa majątkowe do utworów. Często znaki towarowe opracowywane przez firmę zewnętrzną chronią prawa autorskie, które z natury należą do jego twórcy (np.: informatyka czy grafika), ale tylko w zakresie jego twórczości. Przedsiębiorca już na tym etapie konstruując prawidłowe umowy może i powinien zastrzec, że prawa autorskie majątkowe do danego utworu należą do niego. Często przedsiębiorcy o tym zapominają.

Prawa własności intelektualnej są przedmiotem obrotu cywilnoprawnego. Mogą być przenoszone, a dzięki niematerialnej specyfice przedmiotu tych praw, może zostać udzielona na nie licencja na rzecz osób trzecich.

Istnieją różne sposoby zabezpieczania praw własności intelektualnej, z których największe praktyczne znaczenie mają umowy służące obrotowi tymi prawami, do których należą:

• umowy przenoszące prawa – przedmiotem umowy przenoszącej prawo jest zbycie swojego prawa lub jego części na rzecz innej osoby. Zawierając umowę przenoszącą prawo, dotychczasowy uprawniony z tytułu prawa (zbywca) traci wszelkie uprawnienia na rzecz nabywcy (nowego podmiotu uprawnionego). W rezultacie, zbywca nie może w dalszym ciągu korzystać z przedmiotu prawa;
• umowy licencyjne – przedmiotem umowy licencyjnej jest udzielenie przez uprawnionego z tytułu prawa wyłącznego np.: prawa z rejestracji na wzór przemysłowy innej osobie, zgody (licencji) na korzystanie z jego prawa przez określony czas, na określonych warunkach i za określonym wynagrodzeniem. Atutem umowy licencyjnej jest to, że uprawniony podmiot udzielając licencji osobie trzeciej, „nie wyzbywa” się licencjonowanego prawa i nadal jest jego właścicielem. Licencjonowane prawo nie przechodzi na licencjobiorcę, który zawierając umowę licencyjną - uzyskuje jedynie prawo korzystania z tego prawa na określonych polach eksploatacji.

Przedsiębiorca może uzyskać licencję np.: tylko na wykorzystywanie utworu – grafiki do rejestracji i korzystania w ramach „logo” znaku towarowego.

 

5. Jak zastrzegać przedmioty własności intelektualnej? – wybrane elementy

Jak zostało wskazane powyżej do przedmiotów własności intelektualnej należy szereg dóbr niematerialnych. Każde z nich stanowi potencjał przedsiębiorcy, który może być skutecznie komercjalizowany i formalnie chroniony.

Jednakże dla potrzeb niniejszej Instrukcji omówione szczegółowo zostaną aspekty związane z uzyskiwaniem prawa ochronnego na znak towarowy i prawa z rejestracji na wzór przemysłowy, bowiem te dobra niematerialne najczęściej są przedmiotem zgłoszeń przed polskim i wspólnotowym urzędem patentowym.

5.1. Ochrona znaku towarowego

Znaki towarowe w obrocie gospodarczym pełnią przede wszystkim funkcję identyfikacyjną – która służy do odróżniania na rynku towarów i usług pochodzących od jednego przedsiębiorstwa od towarów i usług pochodzących od innego przedsiębiorstwa.

Znak towarowy może być „logo” firmy przedsiębiorcy (np.: spółki z o.o.) lub nazwy przedsiębiorstwa albo konkretnego produktu (jego nazwy – „marki”).

Znak towarowy (logotyp) jest niezbędnym i niezwykle skutecznym narzędziem reklamowym wspierającym strategię biznesową przedsiębiorstwa. Wyróżniający się, szeroko rozpoznawalny i skutecznie chroniony przed konkurentami znak towarowy firmy lub znaki dla produktów powinny stanowić niezbędny element polityki zwiększania konkurencyjności każdego przedsiębiorstwa.

Ochrona znaku towarowego następuje przez jego rejestrację w krajowym albo regionalnym urzędzie patentowym. Rejestracja znaku towarowego daje uprawnionemu przedsiębiorstwu wyłączne prawo używania znaku dla określonych towarów i usług oraz efektywną ochronę przeciwko kopiowaniu, naśladowaniu czy wprowadzaniu odbiorców w błąd, co do pochodzenia towarów, a także ochronę przed wykorzystywaniem renomy znaku przez podmioty do tego nie uprawnione.

Podstawowym elementem pozwalającym na rejestrację logotypu w charakterze znaku towarowego, jest posiadanie przez niego tzw. zdolności odróżniającej.

Ponadto, rejestracja znaku towarowego jest możliwa, jeżeli nie zachodzą względne przeszkody rejestracji, do których należy m.in. podobieństwo zgłoszonego znaku ze znakiem towarowym już zarejestrowanym na rzecz innego podmiotu dla identycznych lub podobnych towarów czy usług lub podobieństwo ze znakiem powszechnie znanym.

Rejestracja krajowa

Rejestrację znaku towarowego dokonuje się przed Urzędem Patentowy Rzeczpospolitej Polskiej – dalej jako: UPRP – po sprawdzeniu, czy nie zachodzą formalne przeszkody rejestracji oraz po wniesieniu stosownych opłat administracyjnych pobieranych przez urząd. Uprawniony po otrzymaniu prawa ochronnego otrzymuje świadectwo ochronne na znak towarowy, które jest jedynym potwierdzeniem i dowodem tego, że to on posiada wyłączność w zakresie używania danego znaku w obrocie dla zgłoszonych towarów i usług na terytorium Polski.

Rejestracja wspólnotowa

Rejestracji znaku towarowego można również dokonać poprzez złożenie zgłoszenia^[1] w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej z siedzibą w Alicante (Hiszpania) – dalej jako: EUIPO, dawniej: OHIM. Wskutek wybrania takiej drogi zgłaszania uprawniony uzyskuje jedno prawo obejmujące terytorium wszystkich krajów należących do Unii Europejskiej.

Rejestracja międzynarodowa

Rejestracji znaku towarowego dokonuje się również przez złożenie zgłoszenia w trybie Porozumienia Madryckiego w sprawie Międzynarodowej Rejestracji Znaków Towarowych^[2], które określa procedurę uzyskania ochrony znaku w kilku lub kilkunastu krajów w oparciu o scentralizowany system rejestracji zarządzany przez Światową Organizację Własności Intelektualnej – dalej jako: WIPO. Aby uzyskać ochronę znaku w trybie Porozumienia madryckiego, zgłaszający musi mieć prawo ochronne udzielone przez krajowy Urząd Patentowy lub złożyć w swoim kraju wniosek o udzielenie takiej ochrony.

Ochrona znaków niezarejestrowanych

Przedsiębiorca, dopiero wchodzący na rynek, który dopiero go rozpozna i lub nie posiada wystarczająco dużo środków finansowych na proces rejestracji znaku towarowego, może chronić swój znak, jako znak niezarejestrowany na podstawie przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z 23 kwietnia 1994 r. (tj.: Dz.U. 2003 nr 153 poz. 1503) – dalej jako: UZNK. Regulacja ta, jako jeden z czynów nieuczciwej konkurencji wymienia wprowadzanie na rynek produktów, które posługują się oznaczeniem mogącym wprowadzić klientów w błąd co do pochodzenia oraz innych istotnych cech towarów usług.

Ochrona prawno-autorska

Na marginesie w zakresie ochrony rozwiązań np.: technologicznych czy techniczno-technologicznych prawo autorskie nie ma największego znaczenia. Ochronie prawo-autorskiej na podstawie prawa autorskiego podlegają wszelkiego rodzaju utwory, w szczególności utwory naukowe, utwory badawczo-rozwojowe, opracowania technologii, utwory sztuki przemysłowej, utwory architektoniczne, programy komputerowe, zdjęcia, mapy i inne. Prawa autorskie można wykorzystać, jeżeli innowacyjne rozwiązanie ma szansę zostać uznane za utwór wzornictwa przemysłowego, taki jak projekt np.: ergonomicznego oparcia do krzesła. Na podstawie prawa autorskiego uprawniony do utworu może zakazać kopiowania i rozpowszechniania utworu, a także ma kontrolę nad powstawaniem utworów zależnych.

5.2. Ochrona wzoru przemysłowego

Ochrona prawna wzornictwa przemysłowego ma zabezpieczać interesy przedsiębiorców przed nieuczciwym kopiowaniem ich wzorów przez konkurencyjne przedsiębiorstwa, stanowić często rekompensatę nakładów poniesionych na tworzenie nowych wzorów i jednocześnie zachęcać do inwestowania w poprawę wyglądu produktów i ich innowacyjność w obrocie gospodarczym.

W zakresie rejestracji wzoru przemysłowego podobnie jak przy zgłoszeniach znaków towarowych istnieją różne możliwości, których wybór determinowany jest tym, w jakim zakresie terytorialnym zgłaszający chce chronić swój wzór i jakie środki na ochronę chce przeznaczyć.

Ochrona prawna zarejestrowanego wzoru przemysłowego dotyczy wyglądu zewnętrznego produktu, który jest nowy i posiada indywidualny charakter w myśl przepisów PWP. Rejestracja wzoru przemysłowego może być dokonana na drodze:

Rejestracja krajowa

Rejestracji wzoru przemysłowego dokonuje się przed UPRP. Formalnym potwierdzeniem rejestracji wzoru jest tzw. świadectwo rejestracji wzoru przemysłowego.

Rejestracja wspólnotowa

Rejestracji w trybie wspólnotowego wzoru zarejestrowanego dokonuje się na podstawie zgłoszenia w EUIPO umożliwiającego uzyskanie jednego prawa, obejmującego obszar całej Unii Europejskiej^[3].

Rejestracja międzynarodowa

Rejestrację dokonuje się w rezultacie zgłoszenia międzynarodowego w WIPO^[4] lub za pośrednictwem krajowego urzędu państwa-strony Porozumienia haskiego, który został przyjęty przez Polskę w dniu 2 lipca 1999 r. i wszedł w życie 23 grudnia 2003 r. Wzór przemysłowy chroniony jest w państwach wskazanych w zgłoszeniu.

Ochrona wzorów przemysłowych niezarejestrowanych

Podobnie jak przy znakach towarowych przedsiębiorca, dopiero wchodzący na rynek, który nie posiada zdolności finansowej na realizację wymogów ochrony formalnej może chronić swój wzór przemysłowy również na podstawie przepisów UZNK.

Ochrona prawno-autorska, powstaje automatycznie w chwili stworzenia utworu, niewymagająca ponoszenia jakichkolwiek kosztów, stanowi atrakcyjną i skuteczną formę ochrony wzorów przemysłowych przedsiębiorstw, działających w różnych sektorach rynku. Jako utwory w rozumieniu prawa autorskiego, mogą być chronione tylko te wzory, które spełniają przesłanki ochrony autorsko-prawnej, tj. cechują się oryginalnością i indywidualnością (twórczością). Utwór spełnia cechę oryginalności, jeżeli został stworzony samoistnie, a więc nie został skopiowany z innego, wcześniej istniejącego wzoru. Ustalenie i utrwalenie treści oraz dysponowanie legalne takim utrwaleniem z prawem korzystania od autora daje podstawę przedsiębiorcy do ochrony takiego korzystania z przeznaczeniem utworu.

 

6. Wspólność prawa

W chwili kiedy dobro niematerialne zostało stworzone przez wiele osób, wówczas prawa do niego powstają na rzecz tych osób łącznie – na zasadzie współwłasności. Najważniejszym elementem współwłasności jest intelektualny wkład każdej z tych osób w stworzone dobro. Zaangażowanie, które nie posiada elementów twórczych (np. polegające na wykonywaniu czynności pomocniczych lub ścisłym wypełnianiu poleceń kierownika zespołu) nie uprawnia do uzyskania statusu twórcy w myśl przepisów. Zakres każdego wkładu twórczego decyduje o wysokości udziału w prawie wspólnym. W braku przeciwnych postanowień domniemywa się, że wkłady poszczególnych współtwórców są równe, dlatego też zalecana jest odpowiednie uregulowanie wysokości udziałów w drodze porozumienia między współtwórcami zawartej w umowie.

6.1. Utwór pracowniczy

Nadrzędną zasadą jest, że prawa do danego rozwiązania przysługują jego twórcy. Zasada ta jednak ulega wyjątkowi w postaci utworu pracowniczego wykonywanego na rzecz pracodawcy. Taka sytuacja ma miejsce kiedy przedmiot własności intelektualnej został stworzony/opracowany w ramach obowiązków pracownika wynikającego ze stosunku umowy o pracę. Prawo autorskie przewiduje, że prawa do utworu pracowniczego powstają na rzecz twórcy-pracownika, a dopiero później pracodawca może je nabyć wraz z momentem przyjęcia utworu w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

6.2. Prace badawczo-rozwojowe w przedsiębiorstwie

Zazwyczaj przedsiębiorstwa wybierają zlecanie działalności badawczo-rozwojowej – dalej jako: B+R – instytucjom zewnętrznym z wielu różnych powodów. Jest to idealna opcja dla podmiotów, którym brakuje niezbędnych urządzeń i wiedzy specjalistycznej do prowadzenia potrzebnych prac, ale chcą zachować nad nimi pewną kontrolę oraz być wyłącznym właścicielem ich wyników. Jest to również dobry wybór dla przedsiębiorstw, które potrzebują specjalistycznego sprzętu jedynie okazjonalnie albo wiedzy do projektów krótkoterminowych. Wybór takiego modelu zarządzania procesem pozyskiwania hi-tech, know-how – dóbr niematerialnych pozwala na uniknięcie inwestycji w specjalne – często bardzo drogie – urządzenia oraz angażowania na stałe personelu, który normalnie nie byłby w pełni wykorzystany.

W związku z tym, poprzez takie kontraktowanie przedsiębiorca może uzyskać krótkoterminowy dostęp do personelu i urządzeń wysokiej klasy, dla specjalistycznych projektów, które w innych warunkach byłyby całkowicie poza zasięgiem możliwości firmy albo też ich zakup byłby zupełnie nieopłacalny ekonomicznie z uwagi na małe zużycie.

Zlecanie działań B+R przez przedsiębiorcę podmiotom zajmującym się takimi rozwiązaniami pozwala zachować własność wyników prac badawczych, jednak zdecydowanie trudniej niż w przypadku wewnętrznych działań B+R jest zachować poufność o czym należy pamiętać. Niekorzystnym aspektem zlecania działań B+R jest fakt, że pomimo pozyskania receptur, projektów technologii, firma nie uzyskuje kompetencji w jej rozwoju. Firmy najskuteczniejsze w tej formie transferu technologii, jeśli tylko mają wystarczający potencjał, same zatrudniają kierownika projektu, który jest dobrze zaznajomiony z daną technologią. Pozwala to firmie osiągnąć korzyści z uniknięcia inwestycji, która nie byłaby w pełni wykorzystana, a jednocześnie zapewnia dostęp do wiedzy, której źródłem są nie tylko wyniki, ale i sam przebieg realizacji projektu.

Zasadnicze znaczenie ma dokładne sprecyzowanie rezultatów projektu na każdym jego etapie, w przeciwnym razie można się spodziewać nieporozumień i konfliktów. Jednym z ich źródeł może być odmienność postaw i celów przedsiębiorstw zlecających i jednostki B+R. Przedsiębiorstwa traktują technologię jako inwestycję, która musi w przyszłości na siebie zapracować, natomiast instytucje naukowe mogą być bardziej zainteresowane w naukowych aspektach projektu niż w spełnieniu oczekiwań firmy.

Dodatkowo należy dokładnie przedyskutować z daną jednostką (np.: Instytut PAN, NCBR, Uczelnie Wyższe) kwestie poufności prowadzonych badań, biorąc pod uwagę choćby to, że znaczna część kadry naukowej przyzwyczajona jest do propagowania efektów działalności badawczej w formie artykułów, wystąpień na konferencjach itp. Zlecając działania B+R, można natomiast, w niektórych przypadkach obok kosztu obniżyć nieco ryzyko niepowodzenia projektu.

 

7. Egzekwowanie prawa własności przemysłowej

Przedsiębiorca posiadający prawo wyłączne (np.: prawo ochronne, prawo z rejestracji) w perspektywie powinien w swojej strategii założyć sytuacje związane z nieuprawnionym wykorzystywaniem przedmiotu własności intelektualnej przez inne konkurencyjne przedsiębiorstwo lub nieuczciwego pracownika (byłego).

Do egzekwowania swojego prawa można wykorzystać regulacje przewidziane w prawie autorskim, jak również w prawie własności przemysłowej, które to zawierają katalogi roszczeń dla tego typu naruszeń. Do najczęstszych przykładów należy:

• roszczenie o zaniechanie dalszych naruszeń – roszczenie to może być podniesione, gdy stan naruszenia trwa lub gdy istnieje uzasadniona obawa, że prowadzone są przygotowania do działań, które skutkować będą naruszeniem;
• roszczenie o usunięcie skutków naruszenia – w oparciu o to roszczenie, sąd na wniosek uprawnionego może orzec o bezprawnie wytworzonych przedmiotach oraz środkach i materiałach użytych do wytworzenia (wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet należnego odszkodowania lub ich zniszczeniu);
• roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej jako zastępcza realizacja roszczeń o zaniechanie i usunięcie skutków naruszenia – środek ten może być zastosowany na wniosek naruszyciela i za zgodą uprawnionego, gdy naruszenie jest niezawinione, a zaniechanie naruszeń i usunięcie skutków naruszenia byłoby dla naruszyciela niewspółmiernie dotkliwe;
• roszczenie o wydanie bezprawnie uzyskanych korzyści, uzyskanych w związku z eksploatacją chronionego rozwiązania – przez uzyskane korzyści, które mają być wydane należy rozumieć te korzyści, które naruszający uzyskał w związku z dokonanym naruszeniem prawa. Takie korzyści należy utożsamiać z przychodami naruszającego, które to przychody pozostają w normalnym związku przyczynowym z naruszeniem;
• roszczenie o naprawienie szkody poniesionych w związku z działaniami naruszającymi jego prawo – w ramach tego roszczenia można żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych, lub poprzez zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej opłacie licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z prawa;
• roszczenie informacyjne – roszczenie o udostępnienie informacji mającej znaczenie dla dochodzonych roszczeń.

Wymieniony powyżej katalog roszczeń nie jest katalogiem enumeratywnym, a stanowi wyłącznie przykłady roszczeń, które przedsiębiorcy najczęściej wykorzystują w chwili naruszenia swoich przedmiotów własności intelektualnej.

 

8. Programy rządowe wspierające innowacyjność

W wyniku wejścia w życie Ustawy z dnia 4 listopada 2016r. o zmianie niektórych ustaw określających warunki prowadzenia działalności innowacyjnej (Dz.U. 2016 poz. 1933) – dalej jako: ustawa o innowacyjności – począwszy od 2017 roku do porządku prawnego zostały wprowadzone liczne zmiany, które miały na celu stworzenie lepszych warunków dla innowacyjności^[5].

Najważniejsze założenia ustawy o innowacyjności to w szczególności:

• zniesienie (na stałe) opodatkowania podatkiem dochodowym aportu własności intelektualnej i przemysłowej;
• wydłużenie z 3 do 6 lat możliwości odliczenia kosztów na działalność B+R;
• zwrot gotówkowy dla nowo powstających przedsiębiorstw;
• ustabilizowanie finansowania działań związanych z komercjalizacją wyników badań naukowych i prac rozwojowych – patrz szerzej: pkt 6.2 niniejszej Instrukcji.

Zmiany te zostały szczegółowo opisane w dokumencie zamieszczonym na portalu mikroporady.pl pod hasłem:

„Co nowego? Zmiany dla działalności innowacyjnej w przedsiębiorstwach:

 

9. Wnioski i rekomendacje

Zarządzanie procesem zarządzania własnością intelektualną w tym wytwarzania jej przedmiotów, następnie korzystania i ochrony przedmiotów własności intelektualnej w przedsiębiorstwie z pewnością wymaga przemyślanej strategii, wyboru priorytetów i dobrania odpowiednich narzędzi formalnej ochrony aby szczególnie cenne zasoby, jakimi są dobra niematerialne były racjonalnie komercjalizowane, i chronione. Jest to zasób wymagający zarządzania i właściwego przygotowania się do tego procesu, a następnie konsekwentnego jego wprowadzenia w przedsiębiorstwie i egzekwowania ochrony.

--

^[1] Wymóg reprezentowania Zgłaszającego przez Rzecznika Patentowego.

^[2] Wymóg reprezentowania Zgłaszającego przez Rzecznika Patentowego.

^[3] Wymóg reprezentowania Zgłaszającego przez Rzecznika Patentowego.

^[4] Wymóg reprezentowania Zgłaszającego przez Rzecznika Patentowego.

^[5] Ustawa weszła w życie z dniem 23 grudnia 2016 r., z wyjątkiem przepisów podatkowych i dotyczących zasad finansowania nauki – te zaczęły obowiązywać od 1 stycznia 2017 roku.