Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	F
Faktoring (factoring)	Faktoring jest usługą, zobowiązaniem umownym na mocy, którego każda ze stron zobowiązuje się do świadczenia. Umowa faktoringu jest tzw. umową nienazwaną, czyli taką, która nie została odrębnie, szczegółowo uregulowana w przepisach prawa. Chcąc określić, czym jest faktoring należy wskazać jego cechy ukształtowane w praktyce obrotu. I tak, faktoring polega na nabyciu przez przedsiębiorcę najczęściej zajmującego się działalnością finansową (faktora) określonych niewymagalnych wierzytelności przysługujących innemu przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu jego działalności gospodarczej np. sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną cenę. Faktorant zbywa, więc wierzytelności faktorowi, a ten płaci kwotę na jaką opiewa wierzytelność faktoranta przysługująca mu od dłużnika (strony mogą umówić się oczywiście na inną cenę). Faktorant nie musi, więc czekać na spłatę wierzytelności przez dłużnika. Takie działanie pozwala mu uniknąć zatorów płatniczych i chroni przed ewentualnym opóźnieniem w spłacie. Faktoring umożliwia przedsiębiorcy (faktorantowi) uzyskanie środków finansowych wcześniej niż wynosi termin zapłaty zbywalnej wierzytelności. W ramach umowy faktoringu faktor najczęściej zobowiązuje się do innych czynności niż tylko zakup wierzytelności (np. do wyegzekwowania wierzytelności odsetkowych od dłużnika, prowadzenia w części lub nawet w całości ksiąg rachunkowych faktorantowi). Faktoring jest zatem umową łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności, umowy zlecenia i umowy o działo (rezultatu). Jednakże nie należy całkowicie utożsamiać go z którąkolwiek z umów nazwanych. Wyróżnia się podział na faktoring właściwy i niewłaściwy. Faktoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o zbycie czyli przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności faktoranta wobec jego dłużnika, ale także obciąża go ryzyko niewypłacalności tego dłużnika. Wierzytelności przedsiębiorcy przechodzi na faktora definitywnie i nawet jeżeli termin świadczenia minie (np. zapłaty za zakupiony towar), a dłużnik nie ureguluje swojego zobowiązania, to faktor nie będzie mógł zwrotnie przelać wierzytelności na faktoranta lub odstąpić od umowy. Ten rodzaj faktoringu nie łączy się, więc z prawem „regresu" z tytułu złej „jakości” wierzytelności i niedokonania zapłaty przez dłużnika. Może mieć to, jednak odbicie w cenie, gdyż tzw. dyskont w cenie może sięgać i 10 %. Natomiast faktoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (np. nabywcy towaru lub usługi od faktoranta) nie obciąża faktora, a więc i przelew wierzytelności z faktoranta (sprzedawcy, dostawcy, usługodawcy) na faktora nie może być definitywny. Niemożność uzyskania świadczenia od dłużnika powoduje, że po stronie faktora powstaje obowiązek tzw. powrotnego przeniesienia wierzytelności na faktoranta i powinność faktoranta spłaty tego, co otrzymał od faktora. Zobacz także: Finansowanie bieżącej działalności przedsiębiorcy Faktoring- zbycie wierzytelności Umowa faktoringu

Faktoring (factoring)

Faktoring jest usługą, zobowiązaniem umownym na mocy, którego każda ze stron zobowiązuje się do świadczenia. Umowa faktoringu jest tzw. umową nienazwaną, czyli taką, która nie została odrębnie, szczegółowo uregulowana w przepisach prawa.

Chcąc określić, czym jest faktoring należy wskazać jego cechy ukształtowane w praktyce obrotu. I tak, faktoring polega na nabyciu przez przedsiębiorcę najczęściej zajmującego się działalnością finansową (faktora) określonych niewymagalnych wierzytelności przysługujących innemu przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu jego działalności gospodarczej np. sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną cenę. Faktorant zbywa, więc wierzytelności faktorowi, a ten płaci kwotę na jaką opiewa wierzytelność faktoranta przysługująca mu od dłużnika (strony mogą umówić się oczywiście na inną cenę). Faktorant nie musi, więc czekać na spłatę wierzytelności przez dłużnika. Takie działanie pozwala mu uniknąć zatorów płatniczych i chroni przed ewentualnym opóźnieniem w spłacie. Faktoring umożliwia przedsiębiorcy (faktorantowi) uzyskanie środków finansowych wcześniej niż wynosi termin zapłaty zbywalnej wierzytelności.

W ramach umowy faktoringu faktor najczęściej zobowiązuje się do innych czynności niż tylko zakup wierzytelności (np. do wyegzekwowania wierzytelności odsetkowych od dłużnika, prowadzenia w części lub nawet w całości ksiąg rachunkowych faktorantowi). Faktoring jest zatem umową łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności, umowy zlecenia i umowy o działo (rezultatu). Jednakże nie należy całkowicie utożsamiać go z którąkolwiek z umów nazwanych.

Wyróżnia się podział na faktoring właściwy i niewłaściwy.

Faktoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o zbycie czyli przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności faktoranta wobec jego dłużnika, ale także obciąża go ryzyko niewypłacalności tego dłużnika. Wierzytelności przedsiębiorcy przechodzi na faktora definitywnie i nawet jeżeli termin świadczenia minie (np. zapłaty za zakupiony towar), a dłużnik nie ureguluje swojego zobowiązania, to faktor nie będzie mógł zwrotnie przelać wierzytelności na faktoranta lub odstąpić od umowy. Ten rodzaj faktoringu nie łączy się, więc z prawem „regresu" z tytułu złej „jakości” wierzytelności i niedokonania zapłaty przez dłużnika. Może mieć to, jednak odbicie w cenie, gdyż tzw. dyskont w cenie może sięgać i 10 %.

Natomiast faktoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (np. nabywcy towaru lub usługi od faktoranta) nie obciąża faktora, a więc i przelew wierzytelności z faktoranta (sprzedawcy, dostawcy, usługodawcy) na faktora nie może być definitywny. Niemożność uzyskania świadczenia od dłużnika powoduje, że po stronie faktora powstaje obowiązek tzw. powrotnego przeniesienia wierzytelności na faktoranta i powinność faktoranta spłaty tego, co otrzymał od faktora.

Zobacz także: