Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	P
Pośrednik ubezpieczeniowy	Zgodnie z Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 26, str. 19 z późn. zm.) pośrednik ubezpieczeniowy oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, inną niż zakład ubezpieczeń lub reasekuracji lub ich pracownicy i inną niż pośrednik oferujący ubezpieczenia uzupełniające, która podejmuje lub prowadzi działalność z zakresu dystrybucji ubezpieczeń za wynagrodzeniem. Natomiast zgodnie z art.3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 905) pośrednik ubezpieczeniowy oznacza agenta ubezpieczeniowego, agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające, brokera ubezpieczeniowego oraz brokera reasekuracyjnego, którzy wykonują dystrybucję ubezpieczeń albo dystrybucję reasekuracji za wynagrodzeniem. Definicja przyjęta przez polskiego ustawodawcę różni się od definicji przyjętej w dyrektywie unijnej. Istotną różnicą jest objęcie zakresem podmiotowym pojęcia pośrednika ubezpieczeniowego również agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające. Prawodawca unijny przewidział odrębną kategorię dystrybutorów: „pośredników oferujących ubezpieczenia uzupełniające”. Prawodawca polski natomiast potraktował go jako szczególną formę agenta. Wiąże się to z kontynuowaniem charakterystycznego dla polskiego rynku podmiotowego podziału rynku pośrednictwa ubezpieczeniowego i tendencją do unikania powoływania odrębnych kategorii. Dlatego już w tej definicji wyraźnie przesądzono występowanie dwu postaci pośredników ubezpieczeniowych zarejestrowanych w Polsce: brokerów i agentów. Prawo unijne nie wskazuje form organizacyjnoprawnych, w jakich działać mogą pośrednicy ubezpieczeniowi. Wzorem prawodawcy unijnego ustawodawca polski dookreślił, że pośrednikami są agenci i brokerzy w zakresie wykonywania przez nich odpłatnie czynności dystrybucyjnych. Zarówno agent, jak i broker jest przedsiębiorcą, a więc osobą prowadzącą działalność gospodarczą, czyli działalność prowadzoną w celach zarobkowych, odpłatnie. Warunkiem rozpoczęcia wykonywania przez pośrednika działalności jest uzyskanie wpisu do rejestru prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Rejestr ten jest jawny i dostępny dla osób trzecich. Podstawa prawna: 1) Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 26, str. 19 z późn. zm.) 2) ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 905)

Pośrednik ubezpieczeniowy

Zgodnie z Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 26, str. 19 z późn. zm.) pośrednik ubezpieczeniowy oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, inną niż zakład ubezpieczeń lub reasekuracji lub ich pracownicy i inną niż pośrednik oferujący ubezpieczenia uzupełniające, która podejmuje lub prowadzi działalność z zakresu dystrybucji ubezpieczeń za wynagrodzeniem.

Natomiast zgodnie z art.3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 905) pośrednik ubezpieczeniowy oznacza agenta ubezpieczeniowego, agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające, brokera ubezpieczeniowego oraz brokera reasekuracyjnego, którzy wykonują dystrybucję ubezpieczeń albo dystrybucję reasekuracji za wynagrodzeniem.

Definicja przyjęta przez polskiego ustawodawcę różni się od definicji przyjętej w dyrektywie unijnej. Istotną różnicą jest objęcie zakresem podmiotowym pojęcia pośrednika ubezpieczeniowego również agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające. Prawodawca unijny przewidział odrębną kategorię dystrybutorów: „pośredników oferujących ubezpieczenia uzupełniające”. Prawodawca polski natomiast potraktował go jako szczególną formę agenta. Wiąże się to z kontynuowaniem charakterystycznego dla polskiego rynku podmiotowego podziału rynku pośrednictwa ubezpieczeniowego i tendencją do unikania powoływania odrębnych kategorii. Dlatego już w tej definicji wyraźnie przesądzono występowanie dwu postaci pośredników ubezpieczeniowych zarejestrowanych w Polsce: brokerów i agentów. Prawo unijne nie wskazuje form organizacyjnoprawnych, w jakich działać mogą pośrednicy ubezpieczeniowi.

Wzorem prawodawcy unijnego ustawodawca polski dookreślił, że pośrednikami są agenci i brokerzy w zakresie wykonywania przez nich odpłatnie czynności dystrybucyjnych. Zarówno agent, jak i broker jest przedsiębiorcą, a więc osobą prowadzącą działalność gospodarczą, czyli działalność prowadzoną w celach zarobkowych, odpłatnie.

Warunkiem rozpoczęcia wykonywania przez pośrednika działalności jest uzyskanie wpisu do rejestru prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Rejestr ten jest jawny i dostępny dla osób trzecich.

Podstawa prawna:

1) Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 26, str. 19 z późn. zm.)

2) ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 905)