Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	P
Przedstawiciel ustawowy	Przedstawiciel ustawowy dokonuje czynności prawnej w cudzym imieniu. Jego umocowanie wynika ze zdarzenia prawnego innego niż oświadczenie reprezentowanego. Przedstawicielstwo ustawowe nie jest pełnomocnictwem i wynika wprost z przepisów prawa. Osobą reprezentującą może być wyłącznie osoba fizyczna posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych. Skuteczność złożenia oświadczenia w cudzym imieniu uzależniona jest od istnienia umocowania oraz niedopuszczenia do powstania błędów oświadczenia woli. Umocowanie to wskazane jest w ustawie, bądź w prawomocnym orzeczenie sądu. Czynność prawna dokonywana przez przedstawiciela ustawowego odnosi bezpośredni skutek dla będącego reprezentowanym. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku wcywilny zawiera wiele przepisów dotyczących przedstawicielstwa ustawowego: art. 19. Jeżeli osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych dokonała sama jednostronnej czynności prawnej, do której ustawa wymaga zgody przedstawiciela, czynność jest nieważna. art. 17. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do ważności czynności prawnej, przez którą osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych zaciąga zobowiązanie lub rozporządza swoim prawem, potrzebna jest zgoda jej przedstawiciela ustawowego art. 20 Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawiciela ustawowego zawierać umowy należące do umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego Również ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego, korzysta z instytucji przedstawiciela ustawowego: osoba fizyczna niemająca zdolności procesowej może podejmować czynności procesowe tylko przez swego przedstawiciela ustawowego. Prawo rodzinne i opiekuńcze jest przykładem dychotomicznego pochodzenia przedstawicielstwa ustawowego. Po pierwsze zgodnie z art. 98 §1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy: rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Po drugie prawo do reprezentowania dziecka, powstaje w wyniku prawomocnego orzeczenia sądu. Może ono dotyczyć orzekania w przedmiocie władzy rodzicielskiej, bądź ustanowienia kuratora: dla dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską, którego żadne z rodziców nie może reprezentować, sąd opiekuńczy ustanawia kuratora reprezentującego dziecko. Przedstawicielstwo rodziców obejmuje dokonywanie czynności prawnych, występowanie przed sądami oraz urzędami w imieniu dziecka. Wygasa ono z chwilą zakończenia władzy rodzicielskiej. Przedstawicielami ustawowymi są: rodzice, opiekun (na podstawie orzeczenia sądu), kurator (na podstawie orzeczenia sądu), jeden z małżonków (bowiem każdy z nich ma prawo do samodzielnego reprezentowania małoletniego), wspólnicy spółki cywilnej. Omawiana instytucja występuje także na gruncie innych aktów prawnych np. Kodeksu postępowania administracyjnego czy Kodeksu karnego. Przedmiotem regulacji jest podejmowanie działań procesowych w imieniu reprezentowanego. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2020 r. poz. 1740); Ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U 2020 r. poz. 1359); Ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. 2020 r. poz. 1575 ze zm.). Zobacz także: Pełnomocnik Reprezentacja w jednoosobowej działalności i spółkach prawa handlowego

Przedstawiciel ustawowy

Przedstawiciel ustawowy dokonuje czynności prawnej w cudzym imieniu. Jego umocowanie wynika ze zdarzenia prawnego innego niż oświadczenie reprezentowanego. Przedstawicielstwo ustawowe nie jest pełnomocnictwem i wynika wprost z przepisów prawa. Osobą reprezentującą może być wyłącznie osoba fizyczna posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych. Skuteczność złożenia oświadczenia w cudzym imieniu uzależniona jest od istnienia umocowania oraz niedopuszczenia do powstania błędów oświadczenia woli. Umocowanie to wskazane jest w ustawie, bądź w prawomocnym orzeczenie sądu. Czynność prawna dokonywana przez przedstawiciela ustawowego odnosi bezpośredni skutek dla będącego reprezentowanym.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku wcywilny zawiera wiele przepisów dotyczących przedstawicielstwa ustawowego:

art. 19. Jeżeli osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych dokonała sama jednostronnej czynności prawnej, do której ustawa wymaga zgody przedstawiciela, czynność jest nieważna.
art. 17. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do ważności czynności prawnej, przez którą osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych zaciąga zobowiązanie lub rozporządza swoim prawem, potrzebna jest zgoda jej przedstawiciela ustawowego
art. 20 Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawiciela ustawowego zawierać umowy należące do umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego

Również ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego, korzysta z instytucji przedstawiciela ustawowego: osoba fizyczna niemająca zdolności procesowej może podejmować czynności procesowe tylko przez swego przedstawiciela ustawowego.

Prawo rodzinne i opiekuńcze jest przykładem dychotomicznego pochodzenia przedstawicielstwa ustawowego.

Po pierwsze zgodnie z art. 98 §1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy: rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka.

Po drugie prawo do reprezentowania dziecka, powstaje w wyniku prawomocnego orzeczenia sądu. Może ono dotyczyć orzekania w przedmiocie władzy rodzicielskiej, bądź ustanowienia kuratora: dla dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską, którego żadne z rodziców nie może reprezentować, sąd opiekuńczy ustanawia kuratora reprezentującego dziecko.

Przedstawicielstwo rodziców obejmuje dokonywanie czynności prawnych, występowanie przed sądami oraz urzędami w imieniu dziecka. Wygasa ono z chwilą zakończenia władzy rodzicielskiej.

Przedstawicielami ustawowymi są:

rodzice,
opiekun (na podstawie orzeczenia sądu),
kurator (na podstawie orzeczenia sądu),
jeden z małżonków (bowiem każdy z nich ma prawo do samodzielnego reprezentowania małoletniego),
wspólnicy spółki cywilnej.

Omawiana instytucja występuje także na gruncie innych aktów prawnych np. Kodeksu postępowania administracyjnego czy Kodeksu karnego. Przedmiotem regulacji jest podejmowanie działań procesowych w imieniu reprezentowanego.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2020 r. poz. 1740);
Ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U 2020 r. poz. 1359);
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. 2020 r. poz. 1575 ze zm.).

Zobacz także: