Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	S
Środki trwałe	Pojęcie środka trwałego zostało zdefiniowane, w polskim ustawodawstwie, w trzech aktach prawnych określając jego istotę z uwagi na przedmiot regulacji. Stosownie do definicji zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (z zastrzeżeniem art. 3 ust. 1 pkt 17), środki trwałe należą do grupy rzeczowych aktywów trwałych w przedsiębiorstwie, które cechują się: przewidywanym okresem ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok - ponieważ rok jest ogólnie przyjętą granicą oddzielającą aktywa trwałe od aktywów obrotowych; zdatnością i przeznaczeniem na potrzeby jednostki (przedsiębiorstwa) - w bilansie można wykazywać tylko te środki trwałe, które wykorzystywane są w przedsiębiorstwie w celu uzyskiwania korzyści ekonomicznych; postacią rzeczową, przedmiotową - w momencie przyjęcia do użytkowania musi on być kompletny i sprawny. Podkreślić należy, że niedziałający element majątku, który jest zepsuty, niekompletny, nie może być traktowany jako środek trwały, gdyż nie może on generować korzyści ekonomicznych dla Spółki; brakiem zużycia w jednym cyklu produkcyjnym - środki trwałe są taką częścią majątku, która jest wykorzystywana przez przedsiębiorstwo przez dłuższy okres czasu. Natomiast wszystkie te składniki majątku, które wykorzystywane są podczas jednego cyklu produkcyjnego, takie jak np. części do produktów, lub części maszyn, które należy wymieniać po każdym cyklu produkcyjnym, traktowane są jako aktywa obrotowe. Dla środków trwałych mających charakter trwałych aktywów rzeczowych istotne znaczenie ma definicja aktywów z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości. Są nimi kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe, mające określoną wiarygodną wartość, powstające w wyniki przyszłych zdarzeń, jeśli spowodują wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych w przyszłości. Ustawa o rachunkowości nie zawiera wymogu, aby składniki aktywów zaliczane do środków trwałych stanowiły własność lub współwłasność jednostki. Wystarczy, że są kontrolowane przez jednostkę. Kontrola oznacza, że jednostka jest uprawniona do uzyskiwania przyszłych korzyści ekonomicznych, powstających w następstwie danego składnika aktywów i jest w stanie ograniczyć dostęp do tych korzyści osobom trzecim (np. długoterminowe umowy dzierżawy czy leasingu) Zgodnie z treścią art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz odpowiednio art. 16a w ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne przedmioty. Ta regulacja odnosi się bardziej do przedmiotu jako rzeczy ruchomych i nieruchomych w rozumieniu prawa cywilnego (dóbr materialnych) wprowadzając szczególną systematykę. Wskazać należy także, że cechą istotną będzie to, że przewidywany okres ich używania powinien być dłuższym niż rok. Muszą być także wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 217), Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.). Zobacz także: Nakłady konieczne Majątek

Środki trwałe

Pojęcie środka trwałego zostało zdefiniowane, w polskim ustawodawstwie, w trzech aktach prawnych określając jego istotę z uwagi na przedmiot regulacji.

Stosownie do definicji zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (z zastrzeżeniem art. 3 ust. 1 pkt 17), środki trwałe należą do grupy rzeczowych aktywów trwałych w przedsiębiorstwie, które cechują się:

przewidywanym okresem ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok - ponieważ rok jest ogólnie przyjętą granicą oddzielającą aktywa trwałe od aktywów obrotowych;
zdatnością i przeznaczeniem na potrzeby jednostki (przedsiębiorstwa) - w bilansie można wykazywać tylko te środki trwałe, które wykorzystywane są w przedsiębiorstwie w celu uzyskiwania korzyści ekonomicznych;
postacią rzeczową, przedmiotową - w momencie przyjęcia do użytkowania musi on być kompletny i sprawny. Podkreślić należy, że niedziałający element majątku, który jest zepsuty, niekompletny, nie może być traktowany jako środek trwały, gdyż nie może on generować korzyści ekonomicznych dla Spółki;
brakiem zużycia w jednym cyklu produkcyjnym - środki trwałe są taką częścią majątku, która jest wykorzystywana przez przedsiębiorstwo przez dłuższy okres czasu. Natomiast wszystkie te składniki majątku, które wykorzystywane są podczas jednego cyklu produkcyjnego, takie jak np. części do produktów, lub części maszyn, które należy wymieniać po każdym cyklu produkcyjnym, traktowane są jako aktywa obrotowe.

Dla środków trwałych mających charakter trwałych aktywów rzeczowych istotne znaczenie ma definicja aktywów z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości. Są nimi kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe, mające określoną wiarygodną wartość, powstające w wyniki przyszłych zdarzeń, jeśli spowodują wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych w przyszłości.

Ustawa o rachunkowości nie zawiera wymogu, aby składniki aktywów zaliczane do środków trwałych stanowiły własność lub współwłasność jednostki. Wystarczy, że są kontrolowane przez jednostkę. Kontrola oznacza, że jednostka jest uprawniona do uzyskiwania przyszłych korzyści ekonomicznych, powstających w następstwie danego składnika aktywów i jest w stanie ograniczyć dostęp do tych korzyści osobom trzecim (np. długoterminowe umowy dzierżawy czy leasingu)

Zgodnie z treścią art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz odpowiednio art. 16a w ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością;
maszyny, urządzenia, środki transportu oraz
inne przedmioty.

Ta regulacja odnosi się bardziej do przedmiotu jako rzeczy ruchomych i nieruchomych w rozumieniu prawa cywilnego (dóbr materialnych) wprowadzając szczególną systematykę.

Wskazać należy także, że cechą istotną będzie to, że przewidywany okres ich używania powinien być dłuższym niż rok. Muszą być także wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 217),
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.),
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.).

Zobacz także:

Słownik pojęć

Środki trwałe

Masz problem? Potrzebujesz porady?

Chcesz poszerzyć swoją wiedzę?

Chcesz pomóc w rozwoju mikro firm?

Najpopoularniejsze terminy

Masz nietypowy problem?